Stinky caterpillars

Dag 27 – Woensdag 4 maart
We zijn allemaal te lui om een blogbericht te typen. 't Is een lome middag, een lome avond. Ik hou het kort. Vandaag niets bijzonders gebeurd eigenlijk. Alles ging gewoon zijn gangetje. We hebben voornamelijk geschilderd met de kindjes. Ze vonden het tof. 's In de late namiddag gaan we nog eens langs bij de post maar alweer no stuff voor ons. Spjitig. Rond 18u eten we pompoen met gebakken aardappeltjes. Lekker! 's Avonds maken we nog een wandeling. De straat is gevuld met honderden reusachtige vliegachtige muggen. De boodschap is: mond zo veel mogelijk dichthouden! Wat later op de avond gaan we ook nog eens op het internet. Frustrerend, 't gaat heel traag. Vaak lukt het niet om mails te versturen. 't Is leuk om jullie reacties en mails te lezen! 't Is echter heel moeilijk om te antwoorden... We doen dit niet expres, it's the African way... Bon, eens terug in België wacht vliegensvlug internet op ons, alvast iets om naar uit te kijken.

Dag 28 – Donderdag 5 maart
't Ziet er op het eerste zicht naar uit dat we een bewolkte dag zullen ingaan. Wat later op de ochtend echter komt de zon piepen tussen de wolken. We staan op rond 7u15. Rond 8u vertrekken we richting markt. We kopen een brood en wat water. Wanneer we in het weeshuis aankomen zijn de kinderen volop al zingend bezig met hun danspasjes. 't Is wel mooi, maar als je alles al 5 keer gezien hebt heb je het dan ook wel echt gezien. Het nieuwe is er al wat van af. We laten hen echter doen, ze voelen zich fier en tonen hun kunsten graag aan ons. Wat later beslissen we om met onze activiteiten te starten. Vandaag hebben we estafettespelletjes voorbereid. De kinderen worden in 2 groepen verdeeld en moeten per twee of alleen verschillende opdrachten het snelste uitvoeren. De kindjes zijn heel competetief ingesteld. Sommigen kunnen niet tegen hun verlies. De meerderheid echter vindt de spelletjes super! Wanneer ze het tegen elkaar moeten opnemen proberen ze alles uit de kast te halen om te winnen. 't Was een heel geslaagde dag.
's Middags eten we caterpillars, de dikke wormachtige dingen. De koks frituren het en mengen het daarna met gebakken tomaatjes. 't Ziet er erger uit dan het smaakt, maar lekker is het ook niet. Niet veel smaak aan eigenlijk. Met veel zout en verdoezeld onder nshima en chiwawa is het nog redelijk te vreten. We laten het merendeel van beestjes echter achter aan Teddy, hij is er een grote fan van. Laat hem er maar van genieten, wij richten ons vooral op de tomaatjes rond de wormachtigen en vullen ons met nshima en chiwawa. We hebben het tenminste geprobeerd en weten nu dat het niet echt de moeite waard is. Stiekem hoopten we dat het zou smaken naar frietjes, maar niet dus. Spijtig! In de middag spelen we nog enkele spelletjes met een grote bol sjortouw. We laten de kindjes ook touwtje springen of over de koord springen. Ze willen zo hoog mogelijk geraken. Ongelofelijk hoe sommige kleine beentjes soms zo hoog kunnen springen!
In de middag passeren we nog eens langs de markt. We kopen tomaatjes, mango's, water en wat olie. 't Heeft goed geregend. Wegen zijn bedoezeld met kleine stroompjes, grote modderige plassen bedekken de straten. Wanneer we thuiskomen verfrissen we ons en bereiden we het avondeten voor. Vandaag wordt het rijst met tomaat en zalm uit blik. Lekker. Op tv zien we een kookprogramma. We dromen over lekker eten. Niet dat we hier niet goed of lekker eten, maar die Belgische boerenkost, een pizza, lasagna, frietjes van de frituur, pitta, bergen chocolade, yoghurt en andere lekkernijen zouden er ook wel goed ingaan. Maar das voor binnen 2 maanden. Zet alvast in de agenda dat er op 30 april goed geshopt zal worden in de plaatselijke supermarkt!

Dag 29 – Vrijdag 6 maart
De dag begint zoals elke andere. We staan op rond 7u, verfrissen ons, eten wat en vertrekking richting weeshuis. Op de weg kopen we nog wat brood en zetten onze walk verder. 't Is een leuke voormiddag! Geimproviseerd. We spelen vanalle speleltjes. De kinderen zijn er zot van. Ze komen echt los. Spontaan, sociaal, speels. Velen die in het begin van onze tijd hier heel erg gesloten groeien nu ook echt open. Echt fijn om te zien. Tijdens de middag passeren we eens langs de highschool, er gaan verschillende spelen door. Heel veel tieners, heel veel ambiance.
's Middags eten we aan het riviertje en in de middag spelen we nog enkele spelletjes met de kindjes. We gaan ook op zoek naar 5 dezelfde doeken die we gaan dragen op women's day maandag. 't Is een hele feestdag hier. Gedichten worden opgedragen, er wordt gedanst, gewandeld. Spannend. We kijken er al naar uit.
's Avonds passeren we de markt nog eens en kopen -voor de verandering- een brood. Wanneer we thuiskomen maken we een champignonnensoepje (uit zakje) met wat rijst, gebakken pompoen en tomaat. Wat later maken we een kleine trip in de laadbak van een kleine truck. Tof, avontuurlijk, Afrikaans, hobbelig. 't Is de baas van het guesthouse dat ons een lift geeft. Een heel vriendelijk man. Mits vergoeding wil hij ons een volgende keer wel eens wat verder voeren. Coowl! We wandeling terug richting huis. 't Is al donker. We zijn niet bang! We kennen onze weg hier al goed. We weten dat hier geen slangen of slechte Zambianen rondsluipen – we zijn ze althans nog niet tegengekomen-.

Nog enkele weetjes uit het verre Serenje:
ook de jongens dragen hier soms nagellak op hun teennagels. Niet echt aantrekkelijk, maar we zijn dan weer in een ander continent met andere culturen. We kunnen het al een beetje plaatsen, alhoewel, het blijft lachwekkend and very weird!
Vele meisjes (maar ook verschillende jongens) hebben heel creatieve kapsels. Van bossen valse haren tot bijna kaalkoppen, van wollige plukken tot ingevlochten haren. Wijzelf hebben al verschillende malen geproefd van dit Afrikaanse haargedoe. De kindjes in het weeshuis prutsen heel vaak in onze haren om er verschillende creaties in uit te proberen. Onze haren zijn echter niet zo stroef waardoor alles bij ons niet zo goed blijft zitten. Misschien maar een geluk ook... 't Is niet dat we echt staan met zulke kapsels.
De Afrikanen hier moeten toch een dikke eeltlaag op hun vinger hebben. Hete pannen, warme pannekoeken, hete brokjes houtskool, … ze nemen het allemaal zonder “ai” of pijntje vast met hun handen. Wanneer ze aan ons vragen om de hete pansteel vast te nemen en wij bij het minste warme schokje onze hand wegtrekken moeten ze dan vaak ook lachen. Wat moeten ze wel niet van ons denken...
ongeveer 50km van hier vandaan is een choleraepidemie uitgebroken. Verschillende helikopters vliegen over Serenje om medicijnen en andere aan te voeren. Wij zijn heel oplettend. We drinken alleen flessenwater, schillen onze mango's, tomaten, avocado's, komkommers, koken water voor onze tanden te poetsen.


Dag 30 – Zaterdag 7 maart

De ochtend begon een beetje later dan normaal (we sliepen tot 9 uur) waarna we een korte meeting hadden met Kenny. Hij kopieerde onze weeksamenvatting en enkele foto’s en we spraken af om ’s avonds met zen 4 te gaan eten! Njammie!!
Ook in het weekend begonnen wekelijkse gewoonten zich door te trekken. We gingen langs de post met de vraag of er niets meer was voor ons, en de man die ons altijd al geholpen had vroeg ons om anders maandag nog eens terug te komen. We drongen nog een keertje aan of hij wel zeker was, en na de tweede – neen er is geen post voor jullie- keerden we een beetje teleurgesteld richting markt. Op de markt werd de teleurstelling van net snel vergeten wanneer we 4 komkommers zagen liggen. Woehoew!! ‘Bready’ met komkommer ,tomaat ,mayonaise en kruiden. Als kers op de taart vonden we ook nog enkele avocado’s.
Weer thuis aangekomen ‘bapte’ bianca, las marjan en schreef lies wat briefjes. In de namiddag werkte we wat aan enkele schoolopdrachtjes. Het ging vlotter dan verwacht en daarom konden Marjan en ik (Bianca bapte rustig verder) om 14.30 richting dorp vertrekken. We zouden vandaag, in de buurt van de school die we twee weken geleden bezocht hadden, gaan wandelen. We waren nog geen twee minuten weg of het begon al te miezeren. Marjan en ik liepen koppig door en zoals dat in vele gevallen loopt, won ook bij ons de aanhouder. We passeerden de kraampjes en namen onze eerste afslag richting onbekend terrein. We hadden het gevoel in de ‘tuinen’ van mensen te lopen en wisten niet goed waarheen. Opeens hoorde we iemand ‘Marjana’ roepen en toen we omkeken zagen we dat het Mary was. (Mary hadden we al eens in het weeshuis ontmoet.) Ze nodigde ons uit ons haar familie te ontmoeten. Niet veel later zaten we op de bank met een geroosterde maïs in onze handen. We vroegen of Mary mee wilde gaan wandelen en ons enkele delen van Serenje wilde laten zien. Niet veel later liepen we met ons drie tussen de kleine huisjes en langs smalle steegjes. Mary bracht ons naar een lokaal klein marktje waar we voorturend werden aangesproken door de marktkramers. Mary maakte duidelijk dat we enkel aan het ‘window shoppen’ waren, waarop de mensen overschakelde op hun standaard zinnetjes (hello, how are you?). Het marktje dat maar ne muggescheet groot was en waar ze dezelfde dingetjes verkochten als het marktje dat wij dagelijks bezochten hadden we snel gezien. Mary vertelde over haar familie (haar vader die 8 maanden gelden gestorven was, waardoor ze van Lusaka naar Serenje is verhuisd) over haar heimwee naar Lusaka, de verschillen tussen de twee, haar beeld op de toekomst en het feit dat ze piloot wil worden. Op een gegeven moment vroeg ze hoe oud we waren. De reflex was er al snel om haar te laten gokken (dat doen we ook geen tweede keer) want daarop begon ze met mij 15 te schatte, Marjan 16 en Bianca 13. Ofwel gedragen we ons niet naar onze leeftijd ofwel gebruiken ze hier andere criteria om de leeftijd te schatten. Een beetje verbaasd stapte we rustig verder.
Onderweg kwamen we enkele weeskindjes tegen. Nu hadden we eindelijk een concreet beeld wat ze bedoelde met de compounds. Overal zijn lemen hutjes met strooien dakjes, het arme afrika rijk aan cultuur en samenlevinggevoel. Het zicht was adembenemend. We stonden aan de andere kant van de berg, aan de andere kant van Serenje. Achteraf gezien (hoewel we het al besefte toen we aan het wandelen waren) hebben we super ver gestapt. We werden bijna continu aangesproken door kindjes en volwassenen. Zowel Marjan als ik vonden het op deze plaats minder storend om 1000 keren hetzelfde en op even enthousiaste manier te antwoorden. Wanneer we de vraag in Bemba terug stelde (muli shani) kregen we vaak in koor een antwoord terug. Op een gegeven moment liep half het dorp achter ons.
Om 4 uur maakten we Mary duidelijk dat we rond 5 uur terug in de guesthouse moesten zijn. Onze pas werd versneld, onze uithouding op de proef gesteld.
Iets na 5 kwamen we moe maar tevreden in de Guesthouse aan. Het was een super leuke manier om zowel Mary als Serenje te leren kennen.
Na een zoveelste kattenwasje vertrokken we rond half 6 richting local restuarant. Onderweg kwamen we een vriendin van Kenny tegen die ons uitnodigde om over twee weken bij haar te komen eten.
Kenny arriveerde 5 minuutjes na ons waarna we direct aan ons kieken begonnen. Voor Liesbeth vandaag patatjes en kieken voor de rest nshima en kieken. Het was supergezellig. Kenny was in zijn element en het gesprek kwam goed op gang. Hij vertelde meer inzicht te krijgen in ons beroep en een werkaanbieding volgde. Na een tijdje veranderde het onderwerp van het gesprek naar flirten, trouwen en verschillen tussen mannen en vrouwen. Na een uurtje kwam Commendator (ook gekend als malaweesje) ook toe, en toen zijn doosje gevuld was keerden we allen te samen terug richting guesthouse. De tongen kwamen steeds losser waarna Kenny en Commendator allerlei typetjes (zoals mr. mwansa) begonnen te imiteren. We bespraken de mogelijkheid om samen te gaan kamperen aan de kundalila falls (als een soort pre-birthday-uitstap) waar we een vuurtje zouden bouwen met marshmallows. Kenny en Commendator zouden dit alles organiseren. Helemaal te gek! Thuis aangekomen kregen we nog een stukje van Commendators frieten met ei en keken we naar een Malawees muziek clipje. Moe maar meer dan voldaan gingen we slapen.

Dag 31 – Zondag 8 maart
Vandaag wordt een rustige dag. We hebben niet echt iets gepland. Voor Liesbeth en Bianca is het een onrustige nacht. Rond half 2 worden ze wakker en raken maar niet in slaap. Marjan blijft rustig verderslapen. Rond 8u worden we allemaal wakker. Over uitslapen gesproken... We eten wat musli en verfrissen ons. Wat later doen we wat brieven op de post en gaan we naar de markt om brood te kopen. 't Is een warme ochtend. Eens terug thuis weten we niet goed wat doen. Er is eigenlijk niks in de buurt dat de moeite waard is. Ofjawel, toch, hot springs 20km hier vandaan. Maar niemand weet echt goed waar ze zijn, dus dat is ook geen optie. We hebben niet zo zin in verloren lopen. We blijven dan maar thuis. Tijd voor wat schoolwerk. Taakjes maken. Tv kijken, lezen, rusten. Rond 3u begint het te donderen en hevig te regenen. Tot zover ons mooie warme weer. Toch onvoorspelbaar die dagen hier in Zambia! We beslissen om pannenkoeken te maken. Mjammie! Niemand van ons weet goed welke hoeveelheid van welke ingrediënten er in het beslag moeten. Een beetje zielig, maar we leren bij! We vragen Brenda (de werkster in het guesthouse) raad. Ze neemt 5 eetlepels bloem, 4 eitjes, 2 eetlepels suiker, bakpoeder en water. Wat anders dan dat wij het doen in België, maar smaken doen ze zeker! Spijtig dat ze zo snel op zijn, en dat we ze niet kunnen dresseren met een bolletje vanille-ijs. Mmmmm... We dromen verder.
Ohja, we hebben deze morgen het eerste mini-slangetje gezien (glinsterend grijs). Of dat denken we toch... Het ging kronkelend over de weg en het was groter dan de toch wel grote wormen en duizendpoten die regelmatig onze weg passeren. Dodelijk zag hij er wel niet uit. Maar toen Bianca hem met de voet uitdaagde was hij toch verrassend snel en zetten we het op een lopen. Ge weet toch maar nooit eh :)...
's Avonds valt de elektriciteit nog eens uit. Was wel gezellig. Muziekje opgezet, 90's. Heerlijk om nog eens te horen en luidkeels mee te zingen. Bianca haar pc krijgt ook zijn kuren. Het virus van een internetcafé wat verder neemt wraak! Hopelijk kan alles snel worden opgelost. We proberen lang tot 's avonds laat een oplossing te vinden maar Kenny slaagt er niet in. Hij probeert morgen opnieuw.


Dag 32- Maandag 9 maart
Vandaag onze feestdag! National Women's Day! Veelbelovend... Rond 7u staan we op. We eten wat cornflakes en verfrissen ons. We hadden om 8u met twee koks van het weeshuis afgesproken aan de post. Wij waren alvast op tijd. Minuten verstreken. Halfuren verstreken. Een uur verstreek. Geen zwarte t-shirten en groene wikkelrokken met vismotief (dat was onze outfit) te zien. We besluiten om wat te wandelen. Naar de marktplaats. Om chocolade. Terug naar de marktplaats. Het is half 10. 't Is warm. We zoeken een plaatje in de schaduw op. We aanschouwen de mensen die voorbij lopen. Opgedrikte vrouwen. 't Valt ons op dat nu de meerderheid wel een bh aan heeft. Wat een feestdat al niet kan doen. Om 9U40 zien we in de verte 2 gestaltes die ontzettend goed gelijken op Angela en margeret. Het zijn zijn. Halleloeja! “we are a little bit late zeggen ze”. Inderdaad ja! Maar dat Afrikaanse ritme en “take it easy-gevoel” zijn we nu toch wel al een beetje gewend. Gelukkig dat er veel te aanschouwen was op straat, we hebben onze tijd nog nuttig kunnen gebruiken. De vrouwen hadden ook onze wikkelrokken in hetzelfde motief als de hunne mee. We hadden deze echter vrijdag samen op de markt gekocht (na verschillende kraampjes -soms 2maal- af te lopen!). Onze wandeling richting post kon beginnen. Eer we daar aankwamen zagen we verschillende groupies staan van vrouwen in hetzelfde uniform. Veel volk. De stoet ging van start. Elk groepje zong. Door elkaar een beetje... 't had wel iets. We stapten naar een open grasveld achter de markt. We hadden veel aanschouwers. Eens op het plein konden de verschillende uitspraken beginnen. Mensen praatten over de gelijke rechten van man en vrouw. Over hiv en aids. Over anticonteptie. Over vanalles en nog wat in het bemba waar we helemaal niets van verstonden. De speeches werden afgewisseld met gezangen en danspasjes van de verschillende groepjes vrouwen (en sommige mannen). Zo'n Afrikaans koor kan wel mooi zijn, maar wanneer je daar een Afrikaanse gebrekkige micro aan toevoegt die de valse kantjes nog meer benadrukt is het geheel al wat minder. Doe daar dan ook nog eens een dolenthousiaste Zambiaanse vrouw bij die de hele tijd tussen de liederen zit te broebelen of er een lagere of hogere stem wil tussen brullen, dan is het toch niet altijd zo aangenaam om te luisteren. Het eerste halfuur was ok maar daarna hadden we het wel gezien. 't Was immens warm, te warm. Het spektakel duurde tot ongeveer half 2. Een enthousiasteling had ons zien zitten en wou zo graag dat we ook iets voor het publiek deden. Helaas pindakaas, wij waren hier niet zo voor te vinden. Liesbeth met haar goede hart ging samen met één van de koks naar voor en vertelde het publiek kort uit dat we heel blij waren hier te mogen verblijven. Dikke pluim voor haar! Na de opkomst gingen we eten met de koks in het restaurantje waar we al een paar keer nshima hebben gegeten. Het was opnieuw heel lekker. Snelle bediening ook trouwens! Na de lunch keerden we bezweet terug naar het guesthouse.