Our tummy wasn`t njummie

Dag 33 – Dinsdag 10 maart en Dag 34 – Woensdag 11 maart
Even niet in een 'blogmood'. Geen speciale dingen gebeurd. Onze gewone routine verdergezet.... Opstaan, eten, werken, eten werken, eten, tv, slapen en hier en daar wat andere dingetjes. Niks speciaals. Maar morgen weer uitgebreid verslag, beloofd!

Dag 35 – Donderdag 12 maart
Vandaag ist het “youthday”. Net zoals het maandag women's day was, is het nu de feestdag van de kids. Rond 7u staan we op, routine. We eten cornflakes en vertrekken naar de markt om een doek te kopen om kleine hoofddoekjes te maken voor de kindjes. Om 8u30 nemen we een plaatsje onder een boom om de doekjes te knippen. Rond 9u hadden we afgesproken op de marktplaats. Maar zoals te verwachten zien we op dit tijdstip onze troep nog in de verste verte niet. Twee maal eindeloos wachten in één week is er wel een beetje over. Als Belgen is het toch niet altijd even gemakkelijk om met dit Afrikaanse ritme te leven. Om half 11 dan uiteindelijk zien we een groepje dat wel op onze kleine deugnieten konden lijken... en inderdaad, it were them! Halleloeja! 2 u is lang (lees eindeloos!!) wanneer je moet wachten. Snel allemaal een doekje rond hun hoofd binden en marcheren naar de marktplaats. Er is heel wat volk. Veel kinderen staren ons aan. Verschillende groepjes doen hun kunsten voor. 't Is warm. Heel wat speeches worden gegeven, er wordt gezongen, gedanst, gedichten worden voorgelezen. Wat later is het de buurt aan 'the ZOA orphanage. We assisteren de kinderen naar het midden van de cirkel. Ze zingen een Afrikaans liedje en doen hun vogelconstructie. Wat later dansen ze... We namen ons voor om niet mee te dansen (kwestie ons niet te belachelijk te maken voor honderden Afrikanen), maar eigenlijk konden we er niet aan weerstaan. We dansten op onze manier en hoopten dat toch nog iets of wat aanschouwlijk was. 't Was wel tof, een leuke ervaring, en we hebben de Zambianen aan het lachen gebracht, al weten we niet goed op welke manier precies ze met ons lachten. 't Was wel even spannend. Vanaf deze moment zijn we goed gekend. Verschillende mensen spraken ons aan, wilden praten, lachten naar ons. De musungu's zijn bekend! Of berucht?
Tijdens de middag gaan we naar huis en eten wat boterhammetjes. Wat later vertrekken we opnieuw richtng marktplaats om ons weeskindjes te vergezellen. We vinden ze echter niet. We doen nog wat boodschappen en keren terug thuis. Wat later op de middag komt Diana langs, een 24jarige Zambiaanse die we in de voormiddag leren kennen hebben. 't Is niet zo'n toffe als we op het eerste zicht dachten... of toch niet zo'n sociale... Ze blijft even bij ons. In de avond maken we ook nog eens koekies. De koekjes die we hebben gegeten bij Jack thuis enkele dagen geleden. Ze waren overheerljik, mmmm... Wel minder stevig als bij hun, maar toch njammie!
Bianca maakt nog een wandelingetje, Liesbeth en Marjan kijken tv en lezen nog wat. Dromenland wacht ons even later op.

Dag 36 – Vrijdag 13 maart
Vandaag is het studiebezoekdag voor ons! Rond 7u staan we op, zoals de gewente. Liesbeth is die ochtend de eerste met toilet problemen (lees te hevig en te veel). We nemen ons ontbijt, maken ons klaar, en rond 8u40 gaan we richting Health Office, het kantoor waar Kenny werkt. Hij gaat samen met ons naar het weeshuis dat Jack en zijn andere kerkgenoten aan het bouwen is. We komen aan en onze mond valt open. Indrukwekkend! Groots, mooi, uitgestrekt landschap, tientallen bedreven werkers(lees veertig), magnifiek. Amai! We staan versteld... De kindjes die er in de toekomst zullen verblijven zullen zich er heel goed voelen, dat is zeker! Zack, de vriend van Jack, geeft ons een rondleiding. Het geheel is echt gigantisch. Badkamers, eetkamer, keukens, guesthouse, opslagkamers, klaslokaaltjes, … Hopeljik wordt ons weeshuis één dezer jaren ook iets van dat kaliber! We maken nog een praatje met Jack. Hij vertrekt bijna weer naar huis. We zullen hem -en zijn god en politiekgetinte gesprekken- wel missen. 't Is een tofferd, een socialerd, een prater, en een klein beetje schattig.
Wat later vertrekken we richting busstop op de markt, waar Stivus ons opwacht. Hij voert ons naar zijn weeshuis, 33km verder op, in chibobo. 't Is niet zo lang rijden. 't Is ook een immens mooie plaats. 't Heeft beetje weg van een klein dorpje. Verschillende huisjes bezetten het perceel. Grote hectaren maïsvelden grenzen het landgoed. Dit gebruiken ze zowel als voedsel voor de kinderen als voor de werkers, de vrijwilligers en om te verkopen in dorpjes. De manager van het weeshuis is heel gastvrij. Hij heeft ons een volledige rondleiding en 's middags krijgen we er ook nog rijst. Mooi dat deze jonge kerel zo gedreven is in dit project!
Later in de middag keren we terug richting 'hometown'. We stoppen eerst nog eens langs de post. En halleloeja... there is mail! Voor de verandering... Een postpakketje voor Bianca, en eentje voor Marjan. Danku danku danku! De toffe spulletjes en de lekkernijen zullen met zorg behandeld worden.
Ondertussen was het bianca die te veel en te hevig naar toilet moest en niet veel later was het aan Marjan. Vermoedelijk was er iets mis met een van de ingrediënten van de koekjes.
Rond 17u30 gaan we nog eens langs bij mr. Mwansa. De laatste week was zijn winkel een hele tijd niet open. Onlangs kregen we te horen dat zijn oudste dochter gestorven was. Ze laat 6 kinderen na. We weten niet goed wat de oorzaak is, ze is plots in elkaar gestort. 't Was wel een beetje onwennig daar in het grote huis van mr. Mwansa, wat wel normaal is... Ze hadden nog heel veel verdriet. 't Was heel moeilijk voor hem om zijn verhaal naar ons te brengen. We hebben er even gezeten en daarna vertrokken we naar Jack. Hij had ons uitgenodigd voor het eten. Leuk! Jack maakte kaastoast en zijn vriend Zack had een stoofpotje gekookt. Heel lekker! Na het eten praatten we nog even, over Amerika, België, muziek, we leerden Jack zelfs enkele woordjes Nederlands. Heel grappig! Rond 21u30 keren we terug richting guesthouse, we kijken nog even tv en kruipen ons bedje in.


Dag 37 - zaterdag 14 maart
Vandaag is het spelletjesdag in het weeshuis, of daar gaan we toch van uit. Rond 7 worden we wakker. Om 9u hebben we afgesproken in het weeshuis. We hopen dat da Zambianen deze keer niet met 2u vertragen werken, maar helaas pindakaas. Het is 9u en er is niemand te zien, buiten malawees en zijn werkers. We hadden het kunnen weten! We wachten... wachten... en wachten. 't Is wel irritant. Al de derde keer deze week! 't Steekt een beetje tegen. Geef ons toch maar het Belgische ritme. 9U = 9u en geen 11u! Rond half 11 beginnen de kindjes toe te komen. Het veld moet nog omgeploegd worden om op te spelen, stel je voor?!! 't Begint opnieuw te regenen (ook vannacht heeft het goed geregend). We raken verveeld. Wanneer er rond 11u15 nog steeds geen actie is ondernomen besluiten we om te vertrekken. We kunnen onze tijd wel beter besteden! De koks kijken wat teleurgesteld maar we zijn nog steeds Belgen. Dat Afrikaanse take it easy gevoel is niet aan ons besteed.
Op onze terugtocht stoppen we nog even aan het ziekenhuis om inlichtingen en folders te vragen rond aids, malaria, cholera. Een vriendelijke verpleegster geeft ons wat informatie. Rond aids vertelt ze ons dat in het ziekenhuis gratis condooms te verkrijgen zijn, maar dat alle dokters de Zambianen eigenlijk aanraden zich te onthouden van alle seks. We stoppen ook nog eens bij “Zambeef”, een winkel gespecialiseerd in kaasproducten en vlees. We kopen (zakjes) melk, een pot yoghurt en blokjes kaas. We gaan ook nog eens langs bij de post (je weet maar nooit). Er ligt niks. We geven de postman onze gsm-nummer zodat hij ons een smsje kan sturen wanneer er iets ligt voor ons. Op deze manier moeten we niet altijd hopeloos naar de post moeten lopen.
Rond het middaguur komen we terug in onze kamer. We eten wat soep, boterhammen en rijst.
In de namiddag maken we ons nuttig en zetten we ons aan schoolwerk. 't Moet ook gebeuren... De tijd gaat snel. We besluiten om deze avond nog eens te gaan eten in het kleine restaurantje op de markt. Tijdens onze wandeling naar de marktplaats vraagt een man ons vriendeljik wie van ons drie met zijn peuterzoontje wil trouwen. Schattig. Wat later roept een verdwaasde Zambiaan naar ons “I like your country” “England is very good” We schieten even in de lach... Veel van deze rare kalibers brengen wel wat sensatie in ons dagelijkse leventje. Vooraleer we aan ons avondmaal beginnen namen we ons altijd voor om te stoppen net vÓÓr we volzitten, maar het mag niet baten. We krijgen het gevoel van buikpijn wanneer het te laat is. Kenny en Malawi (zo noemen we de malawese student) komen ook nog aan in het restaurantje. We keren samen naar het guesthouse terug. We passeren Jack nog even en hij laat ons weten dat hij morgen nog snel afscheid komt nemen. Leuk.
We kijken nog even tv en gaan droomland in. Morgen eens uitslapen. Eindelijk. Eens een keertje niet om 7u op staan om rond 11u nog te staan wachten!

PS: zijn er mensen die met volgend computerprobleem overweg kunnen?
Mijn pc heeft een virus (denk ik) opgelopen van één van de (stomme!!!) internetcafés wat verderop door de memorystick die ik er gebruikte. Mijn andere memorystick is er ook al mee besmet.. Sindsdien doet mijn pc heel raar. Opstarten lukt soms niet, ofwel na enkele keren. Lukt het wel en ik open bijvoorbeeld een open office document dan typt hij vanzelf qqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq... Hij bljift deze letter maar tikken, uit het niets, alsof er een geest in het toetsenbord zit. Wanneer ik het drukken van qqqqqq even weet te stoppen dan werkt deze toets helemaal niet meer wanneer ik er zelf op druk(ik moet hem via “invoegen” “speciale tekens” in dit tekstdocument invoegen). Andere toetsen die ik samen met de shift-toets indruk gaan ook niet meer, vb shift + r, shift + v, shift + n, … wanneer ik de datum verander op de computer dan stopt hij even met het tikken van de qqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq of wanneer ik etteljike keren op de backspacetoets druk. Wanneer ik de pc echter terug opstart is het hele boeltje weer terug. Wanneer ik een van mijn memorysticks insteek komt er vaak op dat een virus gevonden is. Trojan, autorun, en nog iets met een heleboel cijfers. Ik heb echter al verschillende keren gescand met avast en steeds wordt geen virus gevonden. Wat een ellende! 'k Word er gek van. Mijn touchpad werkt ook niet meer optimaal als mijn pc de qqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq continu tikt. Aangezien ik niet zo'n pckenner ben weet ik niet goed hoe ik dit moet aanpakken. Kenny zei dat hij eens ging zoeken maar 'k denk niet dat hij echt goed weet wat doen. Hij heeft wel al verschillende dingen geprobeerd maar 't komt altijd terug. Hij denkt dat het iets met een RTHDCPL-document zou te maken hebben, omdat het er vreemd uitzag, maar 'k denk niet dat dat een referentie is. Weet iemand uit het verre Belgenlandje raad? Geef maar reacties op deze blog want je mail hier checken is ook niet altijd dat! 'k
(ondertussen al een paar dagen verder en de pc van bianca heeft nog meer kuren gekregen… de helft van de toetsen op het toetsenbord werken nu helemaal niet meer dus er is heel weinig mee aan te vangen. Echt irritant en deprimerend!!! Systeemherstel lukt ook niet. En teruggaan naar een herstelpunt lukt niet. De pc geeft altijd foutmeldingen en zegt dat je de pc opnieuw moet opstarten, maar dit helpt niet. Resetten doet ook niets en schijfopruiming heeft ook niks opgeleverd. Al mijn sticks zijn ondertussen al gescand met avast op virussen maar de pc werkt steeds langs geen kanten meer…
Hoop dat iemand wat meer verstand heeft van dit soort dingen...
Alvast bedankt!
Hopeloze en gefrustreerde Bianca.

Ps 2: voor mensen die ons goedkoop willen bellen: tik in google `skype` in en go zo naar de site van skype. Hier kan je dit programma downloaden. Met dit programma kan je goedkoop bellen naar ons. Je hebt enkel het gedownloade programma nodig en een micro (en boxen). `t is heel eenvoudig te installeren. Proberen waard!

Ps3 (voor de ouders van bianca)
Tom heeft de vluchtgegevens en bevestiging van mijn vlucht naar carola doorgestuurd. Jullie kunnen dit afdrukken en die brief van mijn beurs die jullie hebben gekregen doorsturen. Jullie mogen deze ook tekenen. Op deze manier komt de brief toch nog op tijd toe. Geven jullie mij een belletje als dit al gebeurd is?


Dag 38 – zondag 15 maart
Vandaag een dag waar we eigenlijk niet echt iets in hebben gepland. We staan rond 8u op, ontbijten en doen wat stagewerk. 't Is een rustige dag. We bereiden onze sessies voor die we volgende week zullen geven. We gaan namelijk werken rond aids, malaria en cholera. We maken grote affiches met de belangrijkste zaken en proberen er ook op een speelse manier rond te werken aan de hand van een kwartetspel. Rond 12u gaan we nog eens naar de markt waar we komkommers, tomaten, brood, pompoen en aardappelen kopen. We passeren ook nog eens bij Jack om hem een laatste keertje vaarwel te zeggen. Hij wacht nog steeds op groen licht voor zijn auto, waar ze al een tijdje zijn aan het sleutelen. Na ons middageten doen we het opnieuw even rustig aan. Wat later krijgen we bezoek, Jonas uit Kassanka! Wat een verrassing... Hij is voor 2 dagen in Serenje en komt eens langs, tof. We praten wat. Jonas weet ons veel te vertellen over de plekjes die we nog willen bezoeken hier in Zambia. Handig. Na een tijdje gaan we iets drinken in de pub waar hij vaak komt. We spelen een partijtje pool en drinken een frisdrank. Na een klein uurtje begint het ons eigenlijk al een klein beetje tegen te steken... zo'n poolfanaten of poolprofessionals zijn we nu ook weer niet. Rond 18u30 keren we terug naar ons guesthouse. Jonas komt mee. We koken wat aardappelen en bakken pompoen. Lekker! Volgende week besluiten we om iets minder te eten. De weegschaal resultaten van dit weekend waren niet zo positief...

Nog enkele weetjes, opmerkingen:
ik sprak eerder al over jongens die hun teennagels lakten, inderdaad bizar! Maar nog bizarder lijkt ons: jongens die hakken dragen... je ziet ze hier heel af en toe lopen. Raar toch? Ze zouden er in België nog niet aan denken.
Sommige Zambianen snappen onze subtiele hints echt niet! Wanneer we stiekem willen dat ze naar huis gaan en ons even met rust laten dan hebben ze dit niet door. Zinnen als:” ja, we moeten eigenlijk nog wat voorbereiden voor school”, “en wat ga jij siebiet doen” of gewoon verveeld kijken helpen echt niet om de Zambianen hints te geven.
Kenny heeft enkele rapporten geschreven over ons werk in het weeshuis. Als ik me niet vergis is dit de site: www.zoaonline.org Let niet op de uitgerokken foto's die ons figuur alles behalve flatteren (als deze er al op staan, want je moet die Afrikanen niet altijd geloven…).
De chauffeurs stappen dikwijls uit hun auto om na te gaan hoe diep de gaten in de weg wel zijn en hoe ze het best rijden (er zijn namelijk maar 2 grote geasfalteerde wegen in Serenje, de andere weggetjes bestaan uit zand, modder en een heleboel bulten en gaten).
het applaudisseren in de klassen gebeurt hier op een ritmische manier: 3 maal kort na mekaar, pauze, 3 maal kort na mekaar, pauze, 1 maal klappen
verschillende Afrikanen hebben ons al vriendelijk gevraagd (lees bevolen) om onze mp3 te geven. Alsof ze er hier zonder computer veel mee zijn....


Dag 39 - Maandag 16 maart
In de ochtend hadden we een afspraak in het district health office met de verantwoordelijke rond aids-educatie. Om half 9 hadden we afgesproken, maar naar goede gewoonte kwam ook deze man te laat. In tussentijds maakten we een praatje met een zambiaan. Subtiel was hij niet. Na een kleine gluur te hebben genomen in de decolleté van bianca maakte hij de opmerking: `you look white inside`. Het gesprek erna met het hoofd van aidse-educatie was een boeiend en de cultuurverschillen werden ons heel duidelijk. Op het eerste zicht leek er een open geest te bestaan rond aids/hiv. (youth- en womensday stak er vol van) maar door er dieper op in te gaan kwamen we er snel achter dat de mensen die in het landelijke gedeelte van Serenje wonen nog niet veel over aids zouden weten terwijl dit in het ‘centrum’ van Serenje wel zo is. Wanneer er iemand (aan aids) sterft, voorbeeld de man, dan moet een broer van de overledenen vrijen met de weduwe opdat de geest van de man (die nog in het huis en rond de vrouw zou hangen) zou verdwijnen. Als vrouwen bij seksueel contact aandringen op het gebruik van condoom zou het hier nog vaak zo zijn dat ze fysiek wordt toegetakeld (sneden in de arm) en het is een reden voor de man om scheiding aan te vragen. Ondanks dat condooms en de behandeling gratis zijn, bereiken ze tot op heden enkel de mensen van het ‘centrum’. De trip naar het ziekenhuis voor de behandeling of de condooms is voor de meeste te ver. In het ziekenhuis adviseren ze dat je je beter onthoudt om aids te verkomen en deze stelling wordt ook door onze caregiver (die ook priester is) ingenomen.
Na het gesprek vertrokken we richting weeshuis. Juist voor de stortbuien kwamen we toe en we besloten de rest van onze voormiddag te gebruiken om met de kokkinnen te spreken over persoonlijke hygiëne, seksuele opvoeding en typische gewoonten en gebruiken. (dit hadden we nodig om onze week van de gezondheidsvoorlichting tot een goed einde te laten komen.)
In de namiddag deden we de gebruikelijke schrijftherapie. Door de drukte in het weeshuis (de meeste kinderen waren uitzonderlijk daar) zetten we ons in een andere kamer om zo rustig te kunnen werken met onze 3 kindjes die het het meest nodig hebben. De therapiesessie was vermoeiend want door de aanhoudende regenbuien was het onmogelijk om de kinderen buiten te houden. Kinderen die antwoorden voorzeiden, die lachte met de foutjes die onze kindjes maakten stelde ons geduld ernstig op de proef… Maar we overleefde het. Na de therapie deden we nog twee groepspelletjes om de drukte te bedaren.
Op onze terug weg van het weeshuis, meer bepaald in de winkel, merkte we dat er geld gestolen was. We checkte onze andere tasjes en kwamen er zo achter dat er ongeveer 200.000 kwacha weg was (ongeveer 35 euro). (gelukkig niets uit Marjans tas want zij had al haar geld mee) Bianca en Liesbeth besloten terug te gaan naar het weeshuis om dit zo snel mogelijk uit te klaren. Op onze terug weg (van nog een keertje 30minuten) werd commandete (malawiboy) ingelicht en hij begon al met de zoektocht naar de dader. Tegen onze aankomst had een kindje toegegeven dat hij geld gestolen had. Om een lang verhaal kortte maken, het was niet ons geld. Om 6 uur keerden we teleurgesteld en moe richting guesthouse. Gelukkig wachtte daar een lekkere pan panpatatten met gebakken pompoen op ons die Marjan in tussentijd opgewarmd had.


Dag 40 - Dinsdag 17 maart.

De dag begint alweer grijs en donker, we hopen al niet meer op een zonnetje voor vandaag.
In de voormiddag geven we gezondheidspreventie rond Cholera en Malaria. Teddy vertaalt alles in het bemba zodat ook de jongste kindjes de informatie meekrijgen. Daarna spelen ze nog een spel rond deze twee ziektes zodat de informatie beter blijft hangen. De kinderen leren veel bij en amuseren zich met het spel. In de namiddag trekken we richting ziekenhuis. Gisterenavond hebben we samen met commandate en Kenny besloten dat wij Ivon en Mathilde naar het ziekenhuis zullen brengen. We hadden dit al meerdere keren gevraagd aan de caregiver maar dit werd steeds uitgesteld. De gezondheid van Ivon is er echter zo slecht aan toe dat we niet langer willen wachten. Ze heeft een enorm lelijke plek met schimmels en wonden op haar hoofd die enorm stinkt en vliegen aantrekt en ze maakt vaak koorts. Ook Mathilda heeft een lelijke open wonde die zeker een goeie centimeter diep is. We vertrekken met onze 2 kids tussen twee hevige stormbuien in richting hospital. Ivon dragen we afwisselend. Na 5 minuten stappen krijgen we een enorme bui op ons hoofd. We lopen richting Jehovahs witnesses church om er te schuilen van de regen. We schuilden er een lange tijd en wanneer het stopt met regenen wagen we opnieuw een kans. Ondertussen is de straat veranderd in een bruisende rivier waar we op sommige plaatsen tot onze knieën in het water staan. Tis eens iets anders. We dragen nu ook mathilda op onze rug om haar wonde op de voet droog te houden. Expedition richting ziekenhuis. Na een uurtje komen we aan in het ziekenhuis en we kopen wat koekjes voor de kindjes zodat het wachten wat aangenamer kan verlopen. Eerst moeten we de kinderen laten inschrijven in het register. Dit doe je in Zambia als volgt: Eerst koop je in een stationary shop enkele schoolschriftjes, daarmee ga je dan naar de inschrijfdienst (die volgepakt is met deze schriftjes) en daar toveren ze dit schriftje om tot medisch dossier. Daarna krijg je een nummer op een kaartje die overeenkomt met het schriftje. Dan moet je wachten tot ze je naam afroepen en dan kan je bij de dokter. Al bij al zijn we snel binnen, na een uurtje wachten mogen we binnen bij de dokter. Deze blijkt tot onze verbazing een jonge vrouw te zijn. Ze kijkt van ver eens naar de kinderen en raakt ze bij het onderzoek niet eens aan. Geen enkele wonde wordt uitgekuist en ze krabbelt wat in het schriftje a.k.a. medisch dossier en schrijft ons pillen voor en injecties voor de kinderen voor 5 opeenvolgende dagen. Verbaasd vertrekken naar de dienst waar je dit kan gaan afhalen. Weer wachten we even tot onze naam wordt afgeroepen en we krijgen de pillen voor de kindjes mee. Voor de spuit moeten we morgen terugkomen want de persoon die hiervoor verantwoordelijk is,is momenteel niet in het ziekenhuis. Uiteindelijk verbazen we ons nog een laatste keer in het zambiaanse gezondheidszorgsysteem: alles (dokter en medicatie) is gratis. Enkel het schriftje is een eenmalige kost en kost zelfs voor een zambiaan zeer weinig. Wat Marjan nog meer frustreert dat ze zolang gewacht hebben om naar het ziekenhuis te gaan, aangezien wij dachten dat geld het probleem was. Niet dus. Tijd voor de kinderen om terug te keren naar het weeshuis, Ivon had het niet voor de dokter en is nog aan het wenen en doet weer een koortsaanval en ook mathilda heeft genoeg van het wachten. Het is nog een rustige, koude en winderige avond. Bianca besluit nog een korte wandeling te maken maar ze staat al snel terug wanneer ze op enkele meters van ons guesthouse een grote slang tegenkomt. We eten nog wat snoepjes uit de paketjes uit België en kruipen in bed. Weer een `eventfull day` in Serenje!

Woensdag 18 maart.
‘S morgens werd niemand echt uitgeslapen wakker. We aten in stilte onze cornflakes en vertrokken naar goede gewoonte om 8 uur richting weeshuis. Bij onze aankomst zagen we dat de bouwvakkers eindelijk met de funderingen voor de toekomstige kookplaats begonnen waren. (Commandete zal blij zijn). We lieten de kinderen eerst nog een beetje uitrazen voor we aan ons programma begonnen. Vandaag bespraken we een basis stuk rond eerste hulp en persoonlijke hygiëne. De onwetendheid van zowel teddy als de kids was een beetje vreemd (zo dacht men dat de gemiddelde lichaamstemperatuur 28 graden was, het enkel nodig is je te wassen voor je naar school gaat, niemand hier een pyjama heeft en tanden die enkel voor het ontbijt gewassen worden).
Afwisselend bespraken we elk een stuk en na deze twee algemene stukken stuurde we de jongens naar buiten en bespraken we samen met de meisjes de veranderingen van meisje tot vrouw. Voor de start vroegen we kort wat er al geweten was over het krijgen van je regels. De stilte en de nieuwsgierige ogen spraken boekdelen. Met handen en tanden legden we eerst de menstruele cyclus uit waarna we over gingen tot de noodzakelijke basishygiëne die hierbij hoort. Teddy die ons vol verbazing aankeek (over het feit dat het ongeveer 5 dagen duurt dat een vrouw bloed verliest) deed toch zijn uiterste best dit naar behoren te vertalen. We pleitten ervoor maandverband of chitenges ter beschikking te stellen voor de meisjes en dat ze er zonder schroom aankunnen raken.
Na het theoretische deel speelden we nog enkele groepspelletjes. Onze kindjes van de namiddag (die er gister al om twaalfuur waren) kwamen vandaag niet toe. Onze voorbereiding zullen we een andere keer kunnen gebruiken. In tussentijd (in de onwetendheid dat of ze zouden komen) werkte we wat aan onze voorbereidingen voor onze aids-educatie. We betrokken de 3 kindjes die er wel waren hier zoveel mogelijk bij.
Na ons werkdagje passeerde we nog langs mr. Mwansa die onder de indruk was van onze prestaties. Hij was verbaasd te horen dat we over de vrouwelijke cyclus gesproken hadden. Hijzelf had hier nog nooit over gesproken en wil er ook niet over spreken, mannen! We deden nog wat boodschappen en keerde moe maar tevreden naar huis.
`s Avonds eten we rijst met komkommer en tonijn en we bereiden nog wat voor voor morgen. Wat later komt Matteuws langs, de taxichauffeur waar we al een goede band mee hebben. We praten wat en gaan iets drinken in `cafe de la restaurant and bar`. We spelen ook nog een partijtje pool. We worden ingemaakt door Matteuws, alweer afgemaakt door een Afrikaan. We zijn hopeloos! Na ons spelletje keren we terug naar de guesthouse en bereiden verder voor. We wachten op Kenny voor het Internet. Deze komt echter niet meer door de hevige regen. Alweer iets leuks om morgen naar uit te kijken…