Hooowwaajoeee?

Dag 21 – donderdag 26 februari
Amai, we zijn al de 3de week. 't Gaat allemaal snel, veel te snel. Even geleden keken we nog vol verwachting uit naar het verre, nieuwe, avontuurlijke Afrika en nu zitten we er al bijna een maand midden in. Onvoorspelbaar!
Vandaag werden we wakker rond 7u15. De enthousiaste Malawese student (of hoe noem je een inwoner van Malawi) klopte al vroeg op onze deur maar we waren nog halfslaperig. We besloten om niet thuis te ontbijten maar eens eens Afrikaanse koffiekoek te proberen. We kochten deze in het winkeltje waar we ons brood kopen. 't Was eens iets anders, niet spectaculair maar ook niet slecht. We namen rustig de tijd om onze koek op te eten op het drempeltje van de winkel. Even later zetten we onze wandeling voort naar het weeshuis. Onder weg valt ons een lastige Zambiaan lastig! Voor de eerste keer... 'I feel lonely at night' yeah right! Wat zijn wij daar mee. Alle drie geladen met onze mp3's zetten we neuriënt onze weg verder. Wanneer we de aardeweg insloegen om aan het weeshuis te geraken gaf de man het op. Eindelijk! Zo'n loser! In de voormiddag beginnen we al snel met onze rekentherapie. De meeste kindjes zijn enthousiast. Terwijl ze bij ons eerder met tegenzin naar de bijles zouden komen, vinden de kindjes het hier fijn om bij te benen. 't Is wel niet altijd even gemakkelijk om alles even duidelijk en eenvoudig uit te leggen. De taalbarrière is er ook nog, maar we komen er wel. Met gemakkelijk Engels maken we de kindjes duidelijk hoe ze de sommen op een logische manier kunnen oplossen.
Tijdens de middag mogen we onze eigen nshima maken. De kookvrouwen maken een vuurtje met houtskool en zetten onze kleine kookpot met water erop. Een kleine hoeveelheid nshima wordt toegevoegd. Wanneer het goedje begint te koeken wordt nshima in kleine beetjes toegevoegd tot wanneer je een dikke, stevige brei hebt. De vrouwen gebruiken een speciale manier van roeren. Ze moeten lachen wanneer wij onze kunsten boven halen. Duidelijk niet volgens de kookgewoontes van hier. Onze nshima is echter goed gelukt en nog eens lekker ook! We krijgen er nog wat chiwawa bij en wat kip. Smullen maar! 't Was lekker. We nemen ons voor om hier volgende week in het guesthouse zelf onze Afrikaanse nshima te bereiden, op onze wijze. 't Zal ons wel lukken.
In de namiddag werken we verder met de kinderen die het wat moeilijker hebben met het schrijven en met de getalbeelden. 't Is leuk om vorderingen te zien. 't Is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn. We kunnen geen wonderen verrichten na de eerste lessen. 't Gebeurt nog vaak dat na een zoveelste keer een 7 te vragen nog steeds een 8 op het blad verschijnt. Zucht. De kindjes kennen periodes van heldere momenten, maar deze worden af en toe gevolgd door onlogische, “van-waar-halen-ze-het”-momenten. Drillen is de boodschap! Tot ze het kunnen. Zo hebben wij het héééél lang geleden ook moeten doen.
Na de therapie beginnen de kindjes te dansen, ze halen hun Afrikaanse ritme boven. Zoveel heup- en kontgezwier... we proberen het ook maar falen mateloos! Het lukt ons niet op de bewegingen na te bootsen. 't Zal in hun genen zitten, we steken het daarop. Wanneer we de danswonders proberen na te doen schiet§en de meesten in de lach. 't Moet wel een grappig zicht zijn. Drie stijve moesoengoe's die op een Afrikaanse beat soepel willen bewegen maar er verre van in slagen... We nemen het hen niet kwalijk. Ook de jongens dansen hier op een heel speciale manier. 't Is echt de moeite om te zien. In België zouden we het vulgair noemen, hier in Afrika danst zelf het kleinste kind zo. Hoe culturen toch kunnen verschillen...
Wanneer we richting huis stappen kopen we nog een brood en wat water op de markt. We komen een al wat oudere Zambiaan tegen die een praatje met ons maakt. Een vriendelijke man. Hij kende de twee andere meisjes van onze school die hier vorig jaar ook hebben stage gelopen. Hij wenst ons een prettig verblijf en is heel dankbaar voor wat we doen. Meer van zulke mensen moeten ons benaderen! De Zambianen zijn minder sociaal dan we dachten. Ofwel zijn ze sociaal op een verkeerde manier... Maar bon, we maken misschien meer zwarte vrienden volgende week.
Als avondeten nemen we een waterig currysoepje met boterhammen, tomaten en kruiden. 's Avonds maken we nog een avondwandeling met ons zaklamp. 't Is minder griezelig dan gisteren... Waarschijnlijk doordat we onze weg al wat kennen en weten dat er ons geen griezelige Zambianen lastig zullen vallen.

@ Papie van Bianca: de lego was een groot succes. Hoge huisjes werden gebouwd, auto's werden in mekaar geknutseld, de lego werd zelfs gebruikt om rekensommen eenvoudig voor te stellen. Kweet wel niet of de lego binnen een maand nog voltallig zal zijn...


Weetjes/opmerkingen:
's Avonds als het donker is en wanneer twee voertuigen elkaar moeten passeren op de weg steken ze elk hun rechter pinklicht aan zodat de andere bestuurder kan inschatten tot waar ongeveer het andere voertuig komt. Er is echter weinig of geen straatverlichting.
Gefrituurde wormachtige dingen (Catterpillers ofzo iets) zijn hier ook een lekkernij. We passeren ze bijna elke dag op het marktje. Het ziet er niet echt smakelijk uit en we voelen ons nu nog niet echt geroepen om er enkele te proeven.
Na drie weken, elke morgen, ettelijke keren, al schreeuwend “how are you?!!!!” uit schetterende kleinde kindermondjes te horen zijn we nu toch minder enthousiast om met ons goede ochtendhumeur “fine” terug te zeggen. De eerste keren was het nog schattig, nu zijn we er al wat imuun voor geworden.
Zaklampen zijn ten zeerste aangeraden bij nachtwandelingen! Gisteren nog één gemaakt, en zelfs wij met fel licht verschoten we van zwarten die plots uit het niets voor ons opdoken. Zolang ze niet lachen en hun brede witte glimlachen niet tonen is het voor ons moeilijk om in te schatten of er al dan niet iemand voor ons loopt.
Nieuwe receptjes om toch maar eens iets anders te eten: boterham met pindakaas en kippenkruiden (made by liesbeth); boterhammen met mayonnaise, chilisaus, kippenkruiden, tomaat en komkommer (moesoengoe's special); waterige currysoep met brokken (made by marjan).

Dag 22 – vrijdag 27 februari
Vandaag worden we wakker rond het gewoonlijke uur. We verfrissen ons en eten wat. Rond 8u vertrekken we richting weeshuis. We zetten onze wiskundetherapie verder. 't Begint wel even genoeg te worden met die rekensommen. 't Is goed dat het vrijdag is vandaag... even weg van de plussen, de minnen, de malen en de gedeeld door. 't Moet niet gemakkelijk zijn voor een therapeut die continu kinderen moet helpen met zulke leerproblemen. We zien het ons later nog niet voltijds doen. 't Is echt hard werken. Niet gemakkelijk. Frustrerend. Maar ook wel tof om de progressie te zien. 't Wordt een warme dag. Lang geleden. De zon schijnt fel. 's Middags trekken we nog naar de markt om snel wat brood en water te kopen. We gaan ook nog eens langs bij de post. Halleloeja, een pakketje voor Liesbeth! De postman vertelde ons dat de Zambianen geen dieven zijn en de andere pakketjes wel degelijk ook toe zullen komen. We hoeven ons naar zijn zeggen geen zorgen te maken. We zullen zien... In de namiddag trekken we richting grote baan om een rit naar Ndola te bemachtigen. 't Is even stappen. Ongeveer een uurtje, in de brandende zon. 't Vraagt veel energie, maar we raken er. Weliswaar bezweet en even toe aan een frisse slok water. Het was de bedoeling om te liften naar Ndola maar al snel hoorden we dat er een postbus ook richting daar zou rijden. De man vraag 75000 kwasha per persoon. 't Is ongeveer 350km. We vinden het te veel. Teddy had ons gezegd dat het ons maximum 50000 mocht kosten. We weigeren de man en zoeken een plaatsje op de weg en wachten met ons “Ndola-bordje” de hoop dat er een voertuig zou stoppen en ons meeneemt. De man van de bus komt echter terug. We krijgen hem zover dat we slechts 50.000 moeten betalen. We worden steeds beter in het afdingen! 't Is niet omdat we musungu's zijn dat we veel geld hebben! Ze hebben er ons al genoeg op gelegd!'t Is een kleine 4u rijden naar Ndola. Onderweg breekt een hevige regen uit. En zoals vele bussen in Zambia regent ook de onze weer binnen, niet zoveel maar toch. Lang boven, opzij, links rechts. Maar 't gaat nog. We kunnen een plaatsje zoeken waar we minimaal nat worden. Eens we in de grote stad zijn, voelen we ons overdonderend. 't Is zo lang geleden dat we nog zoveel mensen bij mekaar hebben gezien, zoveel gebouwen, industrie, wagens, bussen, winkels, banken. Ongelofelijk! 't Doet echt raar. Sommige vrouwen hebben hier zelfs een bh aan. Anderen spuiten zelf deo of hebben parfum aan. Wat een verschil. 't Is nogaltijd wennen aan het feit dat de mensen hier aan de andere kant rijden. Wanneer we oversteken weten we niet goed welke richting we moeten uitkijken. Goed dat we met drie zijn en we elkander kunnen waarschuwen voor de auto's die plots uit de andere richting te voorschijn komen. 's Avonds komen we te weten dat er geen postbus op zondag rijdt. Enkel zaterdag, maar dan wel heel vroeg in de ochtend. We beslissen om niet tot zondag te blijven. 't Is hier veel te stads. We zullen morgen rond de middag terugkeren. In de avond maken we nog een wandeling. 't Is hier al doods rond zo'n uur of 7. Donker, rare mannen op straat, zwervers. We passeren de “Ndolaase” cinema. Slechts één euro voor een film! Yes man, the day the earth stood stil, … De laatste filmvoorstelling is echter al begonnen. Pech voor ons. We keren terug naar het hotel waar we een twinkamer en een enkele kamer hebben geboekt voor 230.000 kwasha in totaal (de kwasha is ondertussen al gedaald, 1 euro is nu 6400 kwasha). We informeren of we internet kunnen gebruiken. Na heel wat zoeken naar waar precies we de netwerksleutel moeten invullen lukt het ons om op internet gaan. Sneller internet dan nog wel! Het lukt ons zelf even op msn te chatten. Wat is dat immens geleden! Facebook, msn, hotmail we missen het toch wel een beetje. We betalen 20.000 kwasha voor 4u internet. We veronderstellen dat de man niet kan nagaan hoelang we precies op het internet zitten dus nemen we rustig onze tijd om onze verloren momenten in te halen. 't Doet goed, eens ongehaast op het internet. Iedereen doet zijn ding op de pc, daarna gaan we slapen. 't Wordt een zweterige nacht, 't is immens heet.

Dag 23 – zaterdag 28 februari 2009
Zoals gewoonte worden we wakker rond 7U. We eten boterhammen met choco en wat mangoyoghurt. Lekker, eens wat anders dan die boterham met pindakaas. Gisteren stuurden we een smsje naar Matteuws, onze chauffeur die ons Kasanka voerde, met de vraag of hij ons vandaag in de middag zou kunnen komen halen. Hij moet het bespreken met zijn baas en ging ons vandaag terugbellen. Hij vertelt ons dat hij geen geld heeft om de benzine te betalen. Maar hij ging zijn best doen om geld te lenen. Rond 11u moeten we hem terugbellen.
Rond half 9 gaan we naar de shoprite 'to buy some food'. Eindelijk eens een winkel groter dan 4 vierkante meter. 't Is zalig om te kiezen tussen zoveel verschillende dingen. Ons winkelkarretje ligt goed voel: krijtjes en bordveger voor de weeskindjes, witte papieren, verschillende soorten jam, choco, cornflakes, musli, zakje champignonsoep, water, melk, bloem, vis in blik, kip in blik, pechen in blik, puddinkjes in verschillende smaken, rijstkruiden, groene tomatenketchup. Een hele lijst. Dat wordt feest deze week! 't Mag wel eens. Keer iets anders... geen boterhammen meer met tomaat, komkommer en mayo. Njummy for our tummy!
Rond 11u besluiten we om te liften want er is geen enkele kans dat Matteuws ons komt halen. Hij stelt ons teleur! Hij had het ons immers beloofd nadat hij ons die keer naar Kassanka way to much had aangerekend! Langs de weg zijn er geen enthousiastelingen die ons willen meenemen. Een vriendelijke man ziet onze hopeloze pogingen en helpt ons. Hij zegt dat het beter is om een bus te nemen naar Lusaka en van daaruit naar Serenje te gaan. Hij rijdt ons naar de busterminal. Daar blijkt echter dat het helemaal nog niet zeker is of er al dan niet wel een bus rijdt. Na wat discussiëren kunnen we hem overhalen om ons voor 150.000 naar Kapiri Mposhi te voeren, ongeveer 1u30 verderop. 't Is echt een toffe man. Zijn naam is Jack, hij heeft nog geen vrouw of kinderen, werkt in Ndola en is bovendien een knapperd! Zo tofferds moeten we nog tegenkomen. Ze zijn zeldzaam hier in Zambia ofwel zijn we nooit op de juiste plaats op het juiste moment. Langs de weg staan heel wat Zambianen die vanalles verkopen. Houtskool, tomaten, aardappelen, tassen. Zelfs kleine muisachtige dingen die levend met hun staart aan een stok hangen te zwieren wordt langs straat verkocht. We vinden het een beetje zielig, maar bon, het is Afrika... Er is hier wel meer anders dan bij ons. Wanneer we aankomen in Kapiri Mposhi besluiten we om verder te liften. Een klein busje wil ons voeren. Dat lijkt ons immers niet zo handig. Weinig plaats, veel volk, stinky oksels. Nee, we gaan voor een andere lift. Al heel snel komt een grote wagen met laadbak aan die ons verderop wil voeren naar Mkushi. Halleloeja dat ging snel! We zitten ongeveer een uurtje tussen de eieren in de koffer. De mannen zijn zo vriendelijk om ons geen geld te vragen. We stappen uit en zien in de verte een grote jeep afkomen. We doen hem stoppen. Hij rijdt richting Serenje, amai, wat een geluk! In no time stappen we in en rijden we naar het guesthoue. 't Gaat enorm vlot, we moeten dit vaker doen! Deze goedaardige man vraagt ook geen geld. We komen er goedkoop vanaf. Met al onze zakken strompelen we naar 'huis'. We verfrissen ons, wassen onze kleren en eten rijst met pechen en wat kip(penbrei), als we het blik moeten geloven. Het is wel lekker, eens iets anders.
Rond half 8 besluiten we nog een wandeling te maken. Geladen met onze zaklamp –'t is immers pikkedonker buiten- gaan we richting markt. Er is niet veel leven op de straten op deze zaterdagavond. Enkel aan de bars hangen hier en daar wat zatterds rond. We beslissen om een “café de la restaurant” (ze weten niet goed of ze nu als een café of als een restaurant door het leven willen gaan) binnen te stappen. Een blits bar (NOT!). Kerstverlichting hangt boven aan de muren, blacklight lampen en felle gekleurde lichtjes versieren de café-achtige plaats. Aan de bar zitten enkele duidelijk dronken mannen. We bestellen een frisdrank (slechts een halve euro voor cola of sprite), drinken hem snel leeg en verkennen de marktplaats nog eens. Bijna geen vrouwen te bespeuren. Enkele mannen bezetten de lokale bars, drinken wat en spelen pool. We hebben het gezien voor vandaag en zetten onze toch verder naar het guesthouse. We kijken nog even naar Wicker park op tv en vallen snel in slaap.

PS: Voor de mensen die nog een paketjes of briefje willen opsturen, deze week is misschien jullie laatste kans. De post is hier immers niet altijd van de snelste en volgende maand reizen we rond. Daardoor kunnen we dan jullie post dus niet meer ontvangen. Dus willen jullie percé nog iets opsturen en hebben jullie graag dat wij het nog ontvangen dan maken jullie er best deze week werk van.

Dag 24 – zondag 1 maart
Vandaag is een uitslaapdag. Of ze hadden we het toch in onze gedachten. Rond 7u45 echter worden we allemaal goed wakker. Uitslapen hier in Afrika... 't is toch niet zo gemakkelijk! Als ontbijt nemen we eens iets anders dan boterhammen. We openen de doos musli, mmmmm!! Met chocolade. Hoewel de stukjes chocolade ver te zoeken zijn, het is toch lekker. Rond 10 u besluiten we om nog wat kleine boodschappen te doen. We kopen brood, advocado's, een komkommer (die geen komkommer is merken we later op) en wat typisch Afrikaanse doeken. We passeren ook eens langs de kerk en besluiten binnen te stappen. Enkele kindjes vanuit het weeshuis zijn er ook en zelfs Mr. Mwansa zit op de houten bank. Bovendien zitten de twee koks van het weeshuis in het koor. 't Is heel amusant om de zingende Afrikanen bezig te zien. Ze hebben een mooie stem. Gospel... ze zouden dat bij ons ook wat meer moeten doen! Het eerste deel van de dienst bestond uit heel wat liederen. De priester van de kerk verwelkomde ons zelf. Het tweede deel echter was veel minder tof. Verschillende verzen werden voorgelezen uit de bijbel. Eerst in het Engels, dan in Bemba. Niet zo interessant, we zijn dan ook geen echte kerkgangers en kwamen enkel voor de gospel muziek. Er zijn verschillende andere kerken in de buurt. Degene waar wij inzitten is eigenlijk één grote ruimte van 4 stenen muren met hier en daar een opening. Op de voorste helft van het “gebouw” ligt een golfplaten dak, de andere helft is bloot. Vooraan staat een klein tafeltje waarop een bijbel en een boek met aankondigingen ligt waaruit de priester leest. Op het einde van de mis gaat iedereen al zingend en klappend buiten. Wij stonden vooraan. Eens buiten moest je in een rij gaan staan en iedereen een hand geven die voor je stond. Wel grappig. Gelukkig dat wij vooraan stonden en dat iedereen die ons passeerde ons een hand moest geven... We zagen ook de vrouw van Mr. Mwansa, een kloeke dame, ze zit ook in het koor. Vanmorgen toen we buitenkwamen was er nog een kille wind. Wanneer we immers terugkeren van onze bijbelse bezinning staat de zon hoog in de lucht en schijnt ze volop.
's Middags eten we wat boterhammen met kaas en tomaat. Lekker! Wat later besluiten we om eens een duikje te nemen in het riviertje waar we in de week altijd eten. 't Is zalig! Koel water, nog een redelijke stroom, verfrissend. 't Doet ons goed, moeten we vaker doen. In de terugweg tellen we het aantal keren “how are you” dat we horen. We komen tot 22. Doe dat eens 2 of 3 maal per dag, maal 7 in een week, en maal 12 voor de twaalf weken we hier zitten... Jullie snappen wel wat we bedoelen waarschijnlijk... We hebben onze beweging wel gehad voor vandaag! 35 minuten stappen naar de markt, 35 minuten terug. 50 minuten naar het riviertje, 50 terug. Na het avondmaal (rijst met pechen, rijstkruiden, mayonnaise) gaan we nog eens naar het postkantoor om onze kaartjes en brieven te posten. Opnieuw een 30minuten wandeling. Gespierde benen zullen we hebben!

Dag 25 – maandag 2 maart
't Was een warme nacht. We lieten de ventilator aanstaan. Ook niet zo handig eigenlijk, maakt nog redelijk veel lawaai. Sommigen konden erdoor slapen (Liesbeth), anderen vonden het vervelende geluid maar niks maar waren toch te lui om uit hun bed te kruipen en het stomme ding af te zetten. Marjan besloot uiteindelijk (rond half 6 's morgens) haar benen te strekken en ons te verlossen.
Rond 7u10 staan we op. Allemaal zijn we nog redelijk moe. We eten wat musli met melk. Rond 8u vertrekken we richting weeshuis. Alle 3 met onze mp3 in onze oren geladen gaan we de 40 minuten tegemoet. We zijn niet veel zegs, misschien last van beetje ochtendhumeur?
Eens in het weeshuis is het een fijn terugzien met de kindjes. Velen zijn ongestoord bezig met de lego. Het houdt de kindjes echt bezig. De blokjes liggen overal, in de slaapkamer, buiten, de speelkamer. Al snel besluiten we te beginnen met onze activiteit van vandaag. Vriendschapsbandjes maken! De kindjes doen het supergraag. Er zijn er die er heel snel mee weg zijn en mooie dingen maken, anderen maken een bandje op hun eigen, minder gestructureerde manier. 't Is fijn om ze bezig te zien. De weeskindjes lopen nu allemaal rond met ofwel 2 armbandjes, 1 enkelbandje en een armbandje, sommigen zelfs met 3 bandjes.
's Middags eten we opnieuw nshima met bonen. Voordien hadden we ook nog wat pompoen gegeten, superlekker! In de namiddag zetten we onze activiteit verder met de kinderen die terugkomen van school. Opnieuw een succes.
Wanneer we terugkeren naar huis besluiten we nog wat boodschappen te doen. We kopen appels, tomaten, brood, een marsachtige reep en een pompoen. Onze advocado's, mango's en komkommers die we heel graag willen vinden we niet! Spijtig... 't Is zo lekker!
's Avonds bereiden we onze activiteit voor de volgende dag voor. We maken een pakketje dat de kindjes moeten uitpakken. Het pakket telt verschillende lagen en elke laag heeft een psychomotorische opdracht. Het pakje gaat op de muziek rond in de kring, de kindjes geven het door. Wanneer de muziek stopt pakt het kindje het pakketje uit en leest het de opdracht. We zoeken hier in de buurt een krant. Niemand in het guesthouse heeft er een. We vragen er één aan Mr. Mwansa wat verderop in de straat. Hij heeft een reusachtig huis! Verschillende zetels bekleden de woonkamer. Zijn vrouw ontvangt ons heel vriendelijk. Zijn kinderen zijn heel nieuwsgierig maar ook wat beschaamd. We krijgen verscheidene kranten mee.
Wat later op de avond besluiten we nog even een wandeling te maken en nog iets te gaan drinken in de bar. We vragen de Malawese student mee. Hij waarschuwt ons voor slangen die hier 's nachts zouden rondsluipen, maar eerlijk gezegd, in die 4 weken dat wij hier al zitten hebben bij nog geen enkel schepsel dat een slangachtige zou kunnen zijn gezien. In de bar snookeren we even, of eigenlijk Marjan. Ze neemt het op tegen de student en wint! Wat later er komt een plaatselijke Zambiaan bij en hij wil tegen Marjan spelen. Na enkele wijntjes en een 45% alcoholische spirit (dat ze hier verkopen in een klein plastiek zakje) beweert de man nog steeds nuchter zijn. Wispelende tong, ongecoördineerde bewegingen en wankelende tred besluiten ons echter de man dronken te verklaren. Hij ontkent... Die Zambianen toch. Wat later keren we terug naar huis.

Dag 26 – Dinsdag 3 maart
Wanneer we opstaan lijkt het een mooie dag te worden. Zonnig, warm. En inderdaad, wanneer we richting immigration office wandelen voelen we de zon branden. We moesten een dezer dagen nog eens bij de immigration officer langsgaan om ons pasport voor een maand te verlengen. Volgende maand worden we opnieuw veronderdeld dit te doen, zoniet kunnen we een boete krijgen van 300 dollar. Maar op safe spelen dus.
Eens we in het weeshuis aankomen, zijn de weeskindjes ijverig bezig. Onkruid wordt gewied, er wordt geveegd. De kinderen hebben hun ochtendtaakje. Wat later starten we met onze activiteit. Het muziekpakket. De kinderen vinden het tof. De verschillende opdrachten worden enthousiast uitgevoerd en wanneer de lieverds op het einde een lekstok krijgen is hun vrolijkheid al helemaal niet te stoppen. Vlak voor de middag passeert een blanke op een fiets. Ola! Hij stapt af en komt dichter. Het is de eerste blanke die ons benadert, wat een mirakel! Hij begint een gesprek met ons. 't Is een Amerikaan en is bezig aan de opbouw van een weeshuis wat verderop. Hij is hier al van december en blijft nog 2 weken. We hebben hem dus veel te laat leren kennen, Spijtig. 't Is een sympathieke, hij is benieuwd naar onze kijk op Amerika. Het is een prater, das goed. Eindelijk contact met een andere musungu. Hij werkt hier aan het project in opdracht van zijn kerk. De 22jarige Jack heeft zich van Atheïst naar “a follower of Christ” (zoals hij dit liever benoemde) bekeerd. 'God revieled him to me' van de ene op de andere dag vertelde hij ons. Wel grappig. Bij ons zou het net het omgekeerde zijn. 't Was tof om er eens een praatje mee te slaan. Een dezer dagen passeren we zijn woonst wel eens. Hij woont samen met nog wat andere musungu's, hopelijk zijn deze even sociaal.
's Middags begint het te regenen. Was wel te verwachten, 't was een hele warme ochtend. 's Middags eten we onze boterhammetjes met aardbeienconfituur op in de eetruime. In de namiddag spelen we het spel verder met de andere kindjes. 't Is wat chaotisch. Kinderen die al lang terug van school moeten zijn, zijn er nog niet. Anderen zijn er dan weer wel. De één speelt met lego, de ander krabbelt het krijtbord vol. Geen structuur, niet elk kind is enthousiast. We doen dan maar verder met de wel enthousiastelingen.
Wanneer we in de namiddag richting 'market' stappen passeert een kleine camion met open laadbak. Liesbeth ziet haar kans en begint te lopen. We volgen allemaal en de wagen stopt. Whooohooo! We springen er (elegant?) in! Amai das tof. Afrikaans. De mannen die al achterin zaten vragen ons of we veilig zitten. 't Is wel wat schokkerig maar echt cool. Moeten we vaker doen! 't Kost ons niets, 't bespaart ons alleen maar luie benen en energie. Op de markt kopen we nog wat brood, en wat verderop in de winkel laten we ons gaan in de chocolade. Mmmmm... lekker.
We zetten onze wandeling verder naar het guesthouse, wassen ons en vertrekken opnieuw naar de marktplaats om er te gaan eten in een klein restaurantje. Op het menu staat nshima (veel te veel! Eten voor een heel leger), kip en chiwawa. 't Is lekker maar way to much. We slepen ons verder richting Jack zijn huisje. Hij is thuis, samen met nog een paar andere Amerikaanse vrienden. We blijven even en praten over vanalles. Muziek, weer, bekendheden, … Het is donker wanneer we besluiten te vertrekken. Jack stelt voor ons te voeren met zijn minibusje. Stiekem heeft hij ook wat chocolade meegenomen voor ons! Mmmm...! Wanneer we thuiskomen is het weer bijna tijd om te slapen. Morgen wordt weer een vroege dag. Slaapzacht musungu's aan de overkant met het snelle internet.