all good things come to an end...

Dag 49 – donderdag 26 maart
Vandaag gaan we naar het ziekenhuis met de kids. De dokter van gisteren had ons gevraagd dit te doen. We gaan met de twee kinderen die met het HIV-virus besmet zijn en nog enkele andere kinderen die wormen hebben, keelpijn, oorpijn, … Wanneer we aankomen zien we de verpleegster die er gisteren ook was. Ze neemt ons mee naar de wachtkamer. Alle kinderen gaan samen naar de dokter en de dokter schrijft voor iedereen de gepaste medicijnen uit. Wanneer we na een klein halfuurtje alle pilletjes voor de kinderen hebben keren we terug naar het weeshuis.

Dag 50 – vrijdag 27 maart
Vandaag meten we de kindjes. Kevin zou in de toekomst graag uniformen voor de kinderen hebben waarin ze kunnen spelen. We meten de schouders, bovenbenen, heupen, lende en borst. We vinden niet direct een lintmeter dus gaan we te werk met een touw en meten we daarna de lengte af. Wanneer we in de namiddag (alweer) eindeloos zitten te wachten op de kinderen komen we na een tijde te weten dat ze waarschijnlijk niet meer zullen afkomen. Ze vertrekken na school direct naar huis… Fijn om te weten! We vertrekken dan ook maar richting guesthouse.
Bianca en Marjan nemen nog snel een frisse duik in het kleine riviertje een halfuurtje van de guesthouse. `t Is lekker verfrissend! Vele voorbijgangers kunnen het niet laten om de musungu`s aan te staren, maar we trekken er ons niet te veel van aan.
`s Avonds eten we nog wat sweet potatoes en onze fameuze eiersalade. We spelen een spelletje pool met Malawi. Verschillende dronkaards aanschouwen het spectakel. `t Is grappig om ze bezig te zien. Op een gegeven moment vraag een alcoholicus ons zelf raad om hem te verhelpen van zijn probleem. Hij vertelt ons zijn hele levensverhaal. Dat hij vroeger werkte in de kopermijnen, dat zijn vriend er een zwaar ongeluk gehad heeft en zijn been heeft moeten amputeren, dat hij begonnen is met drinken, roken en drugs en dat dit de oorzaak van zijn hedendaagse drankprobleem is. Wanneer de man na 30 minuten voor de 100ste keer hetzelfde vertelt beslissen we om hem richting huis te sturen. We kijken nog even hoe een Zambiaan het spelletje pool van Malawi wint en wat later vertrekken we ook richting huis. `t Wordt morgen immers vroeg dag want we gaan de hotsprings gaan opzoeken, 3/4/5/6u? verderop.

Dag 51 – zaterdag 28 maart
Vandaag een beetje een teleurstellende dag. Rond 4u45 staan we op want om 5u hebben we afgesproken met Kenny en Stivus om naar de Hot Springs in Kapisha te rijden. Naar Zambiaanse traditie komen deze mannen (alweer) te laat. Maar `t is niet zo`n ramp als anders. `t Is maar 1u30 later… Rond 6u30 zetten we aan. `t Is een hele rit. Stivus, onze chauffeur, weet de bestemming zelf niet zo goed zijn. We moeten verschillende keren de weg vragen. Wanneer we denken dat we in de buurt zijn vertelt een man ons dat het nog 128km rijden is. Later blijkt dat het nog wat verder is… We doen er ongeveer 6u over om daar te geraken. `t Is ver. Bovendien ligt de weg er alles behalve mooi bij. Goede asfalt wisselt zich af met putterige en hobbelige zandweggetjes. Wanneer we bijna aan de hotsprings komen naderen we enkele kudden koeien die zich op de weg mengen. `t Zijn er veel. We komen ook enkele paarden en schapen tegen. Er is een hele grote boerderij. Wanneer we eindelijk bij onze bestemming aankomen kijken we vol verwachting uit naar de warme bronnen. We verwachten spectaculaire dingen. Helaas pindakaas. We zijn een beetje teleurgesteld. Voor ons ligt een klein warm meertje waar enkele warme stroompjes naar de oppervlakte komen. `t Is toch niet zo `wauw`als we ons voorgesteld hadden. Hebben we daarvoor 6u in de auto gezeten? Al snel nemen we de terugweg, `t is niet zo gemakkelijk om in de donker op zo`n slechte wegen te rijden. We proberen wat te slapen in de auto.
Wanneer we bijna thuis bereiken begint Kenny plots weer over relaties en de hele ratteklan. Hij is er heel serieus over. `t Is wel grappig om hem bezig te horen. Meestal begint hij zijn gesprek met `I observed that…`en dan komt een serieuze stelling. Zo kwam er ter sprake dat de jongen hier in Zambia vaak nog het meisje moet vragen of zij met hem een relatie wil (the boy has to propose the girl), terwijl dat in Belgie allemaal zo spontaan zou gebeuren. Hoe culturen toch kunnen verschillen.
Rond 8u komen we in de guesthouse aan. We zetten snel wat eten op het vuur. We zijn uitgehongerd. Wat later kruipen we onze bedjes in en dromen over al het lekkere en vele dat in het Belgenlandje op ons wacht…
Dag 52 – zondag 29 maart
Vandaag een rustige dag. Zondag. Hij heeft zijn naam niet gestolen. Zon in overvloed. We eten ons ontbijt en al snel valt de elektriciteit uit, alweer. Hoewel, `t is wel al even geleden. Maat `t duurt toch even vooraleer ze terugkomt. We blijven enkele uurtjes tv-loos, computerloos, kookloos, lichtloos. We lezen dan maar wat, bereiden voor, rusten, wandelen. In de namiddag gaan we naar het restaurantje op de markt. We hebben hen gevraagd of ze ons wouden leren hoe ze de bonen met rijst maken want we vinden die zoooo lekker. `t Is eigenlijk niet zo moeilijk. Wanneer de klus geklaard is, vullen we onze buikjes met deze heerlijke kost. Bovendien hebben we onze plastieken potjes mee zodat we al hetgene wat we niet opkrijgen later nog kunne opsmullen (ok, in België zouden we dit niet doen maar hier moeten we een beetje op ons geld letten he en bovendien is het te goed om in de vuilnisbak te gooien!).
`s Avonds gebeurt er niets speciaal. We spelen nog even frisbee met Malawi en enkele kindjes uit de straat maar we worden het al snel beu.
Dag 53 – maandag 30 maart
Vandaag opnieuw een superhete dag. De zonnige dagen volgen elkaar heel goed op. In de morgen gaan we met Chama naar het ziekenhuis. Hij had een oorprop en hoorde daardoor niet zo goed meer. Na een klein uurtje wachten is het eindelijk aan ons. We zijn blij dat we de kleine wachtkamer vol zweterige en urineruikende zambianen mogen verlaten. De klus is al snel geklaard. Enkele brokjes verlaten het kleine bruine oorgangetje van Chama. Hij houdt zich sterk, `t is snel gepasseerd. Na het bezoekje keren we terug naar het weeshuis. Het is tijd voor onze lunchpauze. We zoeken een plekje op in de schaduw, de hitte is ondraaglijk. Na de middag oefenen we nog wat schrijven en rekenen met onze kindjes. `t Gaat snel voorbij. We meten ook nog enkele kinderen die we vrijdag gemist hebben.
Eens we in de guesthouse zijn besluiten we om de temperatuur even te meten. In onze kamer bedraagt deze 24 graden en buiten in de zon 35,4 graden. Weet wel dat het ondertussen al 4 u is dus dat je deze temperatuur zeker met 5 of meer mag verhogen rond het middaguur. Inderdaad, zweten als de beesten!
`s Avonds krijgen we nog eens bezoek, van Sandra, de zus van Brenda (personeel van onze guesthouse). Ze is 17 jaar. We kennen haar eigenlijk niet goed en weten niet goed wat ze komt doen. Ze heeft zichzelf eigenlijk een beetje uitgenodigd. Ze zegt niet veel, niks. Waarom komt ze dan toch? Wil ze gewoon bij de musungu`s zijn? We zijn een beetje geïrriteerd. Ze blijft maar stil wezen. Subtiel laten we merken dat we graag hebben dat ze doorgaat, maar ze snapt het niet. We besluiten om naar een cafe wat verderop te gaan om drinken te kopen. Op deze manier kunnen we het huis uit en gaat Sandra misschien ook weg. Helaas, ze gaat mee. Uiteindelijk zeggen we haar toch vriendelijk dat we nog veel werk hebben en nog moeten eten. Ze keert met ons terug mee naar de guesthouse maar vertrekt daarna al snel terug naar huis. Eindelijk. We houden toch niet zo van die Zambiaanse bezoekjes. Als je een vriend van de musungu wil worden, heb dan ook iets te zeggen!
Wat later eten we onze left overs van gisteren. Bonen met rijst, lekker.
PS (van Bianca):
@ Renata: Het pakje dat je verzonden hebt is nog steeds niet aangekomen… Tzal niet meer voor vandejaar zijn vrees ik. Spijtig! Hopelijk zaten er niet te veel waardevolle spulletjes in?
@ Tante Francine en Paul: bedankt voor jullie kaartje!! Genieten hier doen we zeker en vast.
@ de rest van de familie: bedankt voor jullie kaartjes, tof! `t Is altijd superfijn om nog eens iets van jullie te horen. 3 maand zonder familie of vrienden is lang… Maar dankzij de blog, de post en de mail horen we elkander nog!
Dag 54 – dinsdag 31 maart
Vandaag begint de dag bewolkt. Hij is beduidend kouder dan gisteren maar het regent nog niet. `s Morgens helpen we enkele kindjes met rekenen in het weeshuis. In de namiddag geven we schrijftherapie. `t Gaat snel vooruit. Wanneer we klaar zijn met werken doen we nog enkele boodschappen. We kopen tomaten, ui, bonen en aardappelen. Morgen maken we nog eens bonen met rijst, op Musungu`s wijze… Als dat maar goed afloopt.
`s Avonds niets bijzonders… we eten een stukje sweet potato en wat later maken we aardappelen met kip uit blik. `t Wordt een gewone avond. Niks spectaculair gebeurt. Laat op de avond begint het goed te regenen. `t Zal eens goed zijn, de zon heeft zijn best al goed gedaan de laatste dagen.`s Nachts worden we verschillende keren wakker. Marjan wordt geterroriseerd door een mug, Liesbeth kan niet slapen en Bianca wordt verschillende keren wakker van sommige nachtgeluiden (Carola, als ik thuis kom wil ik geen gezucht in de slaapkamer!).
Weetjes:
- De laatste tijden geven mensen ons geen flatterende complimenten, complimenten kan je ze zelfs niet noemen. Een verkoopster op de markt en de manager van het weeshuis zeggen dat we er `fat` uitzien. Ook Kenny vroeg Bianca het volgende:" have you gained weight" ? En ook Kashos vroeg of Bianca zwanger was en zei dat ze een snor had!!!! Vriendelijk is anders… Op sommige momenten zou je ze toch de nek willen omdraaien!!! Bon, omkomen van de honger doen we hier dus zeker niet. Maar als we de weegschaal in het weeshuis mogen geloven zijn we toch niet verdikt… Ooooh, we hopen zo dat we ons thuis geen bult gaan verschieten wanneer we op die deprimerende schaal gaan staal.

Dag 55 – woensdag 1 april
Deze ochtend staan we nog vermoeid op. `t Was een roekeloze nacht. En veel kan je hier niet doen als je niet kan slapen… We wassen ons, eten onze Kellogs cornflakes. Rond 8u zetten we aan naar het weeshuis. De zon schijnt niet zo hard door, maar `t is toch niet koud buiten. Zoals routine deze week beginnen we in de voormiddag met rekenen. Rond de middag begint het te miezelen. In de namiddag gaan we verder met schrijven. Onze creativiteit begint een beetje uitgeput te raken… Maar `t zijn de laatste dagen. Maandag en dinsdag vullen we met een heleboel leuke spelletjes, pannenkoeken bakken en gezellig samenzijn met onze ooooh zooo lieve kleine schatties. `t Zal moeilijk zijn om afscheid te nemen. Maar daar denken we nog even niet aan.
Wanneer we richting guesthouse gaan stoppen we nog even bij Zambeef, we kopen er drinkyoghurt, de laatste flessen wel is waar... Wat verder plukken we nog enkele guava`s uit de boom. Lekker. Wanneer we thuis aankomen zetten we gauw de bonen op het vuur, ze moeten ten minste 3u pruttelen. Hopelijk wordt het even lekker als in het restaurant.

PS(van Bianca):
@ Mamie en Papie: wens Oma en Ilse een hele hele dikke proficiat met hun verjaardag morgen! Khoop dat ze bij elk hapje dat ze nemen uit hun taart eens denken aan mij die taartloos zit in het verre warme Afrika. Dat ze een toffe en verrassingsvolle dag moge hebben!
@ Croli: hoe ziet onze kamer er nog uit? Toch nog niet te veel spullen van mij stiekem weggemoffeld?

@ tom wil je via mijn arteveldemail antwoorden op de mail over klinisch redeneren casuistiek dat we hem hebben ontvangen maar niet kunnen openen, tis nml een docx document en wij zitten nog steeds in afrika ;)