All good thing come to an end

Dag 72 – zaterdag 18 april
Deze ochtend staan we op rond 6u30. We hebben relatief goed geslapen. We eten wat müsli en een boterhammetje en gaan richting shoprite. We kopen een stokbrood en wat kaas en zoeken een plaatsje in de schaduw om te eten. Daarna raadplegen we even het snelle internet. We doden onze tijd wat in arcades, het shoppingcentrum. Lies en Marjan kopen een boek in bookworld. We eten een ijsje in de warme zon en wat later keren we terug naar Chachacha. We sturen een berichtje naar Husein, de Libanees die we leerden kennen bij het kanoën. We ontmoeten hem in Mandahill. Vanavond eten we bij hem. We rijden samen in zijn jeep naar zijn huis. Hij woont in een industriegebied, samen met een andere werkgenoot. Hij heeft heel wat gekocht. We beginnen al snel aan het avondmaal want het telt heel wat gerechten. `t Is fijn. Husein ziet er heel stoer uit maar diep van binnen is het een lieverd. Grappig, sociaal, sympathiek en een aanstekelijk lachje. Rond 18u gaan we ten aanval. We weten niet waar te starten. Op het menu staat veel te veel: een tonijnslaatje, rund in een ajuinroomsausje, spinazie in bruine uisaus, noodles met wortel en paprika, verse frietjes, pizza, libanese groetenkoekjes. `t Is overheerlijk. We eten (opnieuw) te veel. `t Is een goede kok, amai! Hij zou een restaurant moeten openen…
Na het eten ruimen we de tafel op en doen we de afwas. Daarna laat Husein ons een filmpje zien van zijn gorge swing aan de Victoria Falls. Cool! Net als onze bungi-jump. Hij toont ook nog enkele foto`s van microlight, helicoptervlucht, paardrijden, jagen, en andere attracties in Livingstone die hij gedaan heeft.
In de avond kijken we nog naar een film. Seven pounds, met Will Smith. `t Is een goeie. Rond 21u45 rijden we terug naar huis. We beginnen moe te worden. Husein merkt op dat er geen bewaker aan zijn huis staat en vindt dit niet kunnen. Hij probeert de klus te klaren, zoekt een bewaker in de andere vestiging van zijn bedrijf wat verderop en voert ons dan richting Chachacha. Luide barmuziek komt ons tegemoet. We kruipen moe en voldaan onze bedjes in. Hopend dat de muziek snel wordt uitgeschakeld…
Dag 73 – zondag 19 april
Alweer een onrustige nacht in onze 6-personen dorm. Rond 3u in de ochtend stormen onze 3 kamergenoten dronken toe in de kamer. Schaterend, luid pratend, giechelend en helemaal niet rekening houdend met ons kruipen ze hun bedden in. Onze nachtrust wordt opnieuw verstoord. Wat later komt er –een nog zatter- meisje de dorm binnen en kruipt ze samen in bed met de Noor. Na heel wat gediscussieer en luid geroep verlaat ze met dronkemanspassen de kamer.
Het is moeilijk om terug in slaap te geraken. Wanneer er daarbij nog eens enkele gasten snurken is het al helemaal omzeep. We kijken al uit naar een rustige nacht op het einde van onze trip in een driepersoonskamer. Goede nachtrust, here we come!
Vandaag is het alweer schitterend weer. Warm, te warm als je te lang in de zon blijft zitten. Gisteren werd ons gezegd dat de gids van Kafue National Park rond 11u zou komen. We wachten geduldig. 11 u haalt hij niet. Waarom verbaast ons dit niet? We blijven niet bij de pakken zitten en vragen onze Libanese vriend Husein of hij onze middag kan vullen. Marjan voelt zich niet zo lekker en blijft in Chachacha. Lies en Bianca gaan op stap met the big guy. Hij komt ons oppikken. We maken pannenkoeken met heel veel fruit. Appel, druiven, mango, pruimen, banaan, alles gaat erin. `t Is overheerlijk. We praten en lachen wat. De Libanezen zijn echt zo`n supervolk. Hulpvaardig, sociaal en zooo gastvrij. Later proppen we ons nog eens vol met Libanese koekjes, pizza, cake en andere zoetigheden. Daarna, alsof het nog niet genoeg was, eten we een ijsje in Manda hill. Wat later gaan we nog eens langs in arcades om een verjaardagstaart te bestellen voor Lies. `t Is ondertussen al avond geworden. Husein voert ons naar Chachacha en we vullen onze dagboeken in.
Dag 74 – maandag 20 april
Een rustige nacht. Halleloeja. Opnieuw schitterend weer. We nemen ons ontbijt. Boterhammen met aardbeidenconfituur of choco. Vandaag geen müsli want onze melk is weg uit de frigo. Helaas pindakaas.
We liften naar manda hill. `t Lukt ons aardig. Heel snel hebben we een lift. Fast and cheap! What more do we need? We kopen twee zakken grote marshmellows die we morgen kunnen roosteren tijdens het kampvuur. Daarna stappen we naar arcades waar we geld afhalen. Marjan gaat nog even op het internet. We leren 2 jonge Zambianen kennen. Ze vertellen ons over een marktje wat verderop waar we beeldjes en andere snuisterijen kunnen kopen.
Rond de middag keren we terug naar Chachacha. De gids van Kafue National park is er en vertelt ons over onze trip. Het wordt een twee dagen twee nachten safari met boottocht en dag en nachtsafari`s. spannend. `t Ziet er een heel enthousiaste mens uit. Cool. Dat wordt fijn.
Wat later vertrekken we richting Kamwala marktje. Wanneer we er echter aankomen vinden we toch niet dat wat we zoeken. Verschillende kraampjes met oooh zooo kleurrijke schoenen en kleren, onderbroeken en ander raar gerief. We vragen raad aan de marktkramers. Datgene wat wij zoeken is nog wat verder. We nemen een taxi die ons er naartoe brengt. We zien Kkeine stalletjes met houten materiaal. `t Is een klein dorpje met minihuisjes. De mensen proberen ons vanalles aan te smeren maar we zijn al goed getraind om te weigeren.
Na ons shoppen keren we met een klein blauw busje terug naar de stad. Ahmad, een andere Libanees die we tijdens de kanotrip leerden kennen, stuurt een smsje en vraagt of we hem willen ontmoeten in zijn winkel. Hij stuurt een van zijn werknemers naar chachacharoad en deze leidt ons naar zijn shop. Een grote winkel vol elektromateriaal. Honderden hifi-installaties, grote diepvriezers en ander gerief. Opnieuw een gastvrije jongeman. Hij laat ons een filmpje zien van zijn gorge-swing in Livingstoon. Cool. Hij is er fier op.
We nemen een taxi terug naar chachacha. Hij kent de weg niet zo goed en we moeten hem alles uitleggen. Vervelend. Hij rijdt verschillende keren verkeerd. Uiteindelijk geraken we toch enkele straten verwijderd van de backpackers. We hebben er genoeg van en stappen uit. De laatste meters doen we wel te voet…
Eens terug thuis geraken we in gesprek met een 40jarige Australische vrouw kennen die hier haar "foster-child" komt bezoeken. Fijn. We vertellen haar ook over onze avonturen. Ze is heel enthousiast. We tonen haar onze foto`s.
`s Avonds komt Husein ons oppiken. We vieren Liesbets verjaardag. Onze vriend is om een verjaardagstaart geweest. Thuis bereidt hij een licht avondmaal klaar en daarna smullen we van de lekkere cake. `t Is nog gezellig. Lies leert haar aanbidder kennen. Bilal, de kennis van Husein die bij hem inwoont. Vanbuiten tip top playboy, vanbinnen ook een beetje maar verder schuilt toch heel wat kennis. `t Is nog een toffen, een sociale, gastvrije en grappige gast. Was hij maar niet zo`n playboy…

Anekdotes:
- Wanneer zich hier iemand vergist van rijstrook dan vraagt de chauffeur vriendelijk aan de andere chauffeur op die andere rijstrook of hij er tussen mag. Voor ons even vreemd want in België zou alles gebeuren met heel wat gevloek en getoeter.
- Het openbaar vervoer is hier wel grappig. Verschillende kleine blauwe, bijna uit mekaar vallende busjes kleuren de straten. Zoveel mogelijk volk wordt in de bus gedropt. Wanneer iemand van vanachter wil uitstappen moeten al degenen die ervoor zitten eerst ook uitstappen of zich op de andere proppen. In de bus zit altijd een loopjongen die de mensen bijeen trommelt om met de bus mee te rijden. Hij houdt goed in de gaten wie nog moet betalen en wanneer er juist iemand moet afstappen. Als een bepaalde halte nadert dan klopt hij op het dak van de bus zodat de chauffeur weet dat hij halt moet houden.
Dag 75- dinsdag 21 april
Vandaag gaan we opnieuw op safari, bestemming Kafue National Park. Rond 9u komt Alec, onze gids, ons ophalen met zijn grote wagen. Normaal deden we dezen trip samen met een ander koppel maar die hebben afgezegd. It`s just the three of us, samen met de gids, zijn vriendin en de verloofde van de eigenaar. Alec vroeg ons om zo weinig mogelijk bagage mee te brengen. We zoeken het hoogstnoodzakelijke bij mekaar en droppen de rest bij Husein. We zijn handdoekloos voor enkele dagen. Niet erg, stinken doen we toch. Ook onze kleren zien er niet meer vers uit. Maar bon, we zitten in Afrika, het valt niet op. Back to basics is ons motto! (leve de inlegkruisjes) En het lukt ons aardig.
Het is een lange rit naar het park. We rijden ongeveer 1u30 op harde tarmak en daarna gaan we de compounds en bush in. Hobbelige wegen, stofwolken en heel wat tseetseevliegen. Rond 14u30 komen we aan. De gids leidt ons naar onze kamer. Groots, mooi, idyllisch. Er staat een heel groot twee persoonsbed, een ander bed. Verder is er een gigantisch stenen bad ingebouwd in de grond, een wc en een lavabo. Onze hut staat vlak voor een mooi riviertje. Nijlpaarden wat verder in de rivier, everzwijnen naast ons raam, apen in onze boom, puku`s wat verderop en olifanten in onze bush. Wat meer moet je nog hebben? `t Is echt mooi. Rustig.
We krijgen nog een lichte lunch. Pasta met een slaatje. Daarna nemen we het kleine motorbootje richting Afrikaans wild. Er is een zachte stroming. Agri, onze stuurman, zet de motor uit en we drijven met de stroming mee. We zien verschillende nijlpaarden op onze tocht. Ook tientallen vogelsoorten vliegen in de lucht, maar vraag ons de namen niet. We zijn niet zo`n vogelfans. En dat zal Alec wel geweten hebben.
`s Avonds eten we kip met boontjes en als desert krijgen we een geroosterde banaan. Het eten is, zoals in elk nationaal park, verrukkelijk. Dat mag wel, voor 150 dollar per nacht. Na het eten doen we nog een nightdrive. We zien verschillende bushbaby`s, puku`s en impala`s. Voor de rest zien we niet veel speciaals. `t Begint wel goed koud te worden zo laat op de avond. We wikkelen ons in het dekentje in onze open land cruiser. Alec schijnt met zijn grote licht op zoek naar nachtdieren. `t Is wel spannend.
Rond 23u komen we terug aan in het kamp. We zijn alledrie goed moe en hebben het best wel koud. We zoeken snel onze warme bedjes op en dommelen heel snel in. Eindelijk nog eens een goede nacht.
Dag 76 – woensdag 22 april
Deze ochtend worden we om 6u gewekt. Opnieuw doen we een ochtenddrive. We zien heel wat puku`s, impala`s en lots of birds. Dieper in de bush zien we ook het geraamte van een "sable" liggen. Vraag ons niet wat het is. `t Lijkt op een steenbok, maar `t is het niet. Laten we het steenbokachtige noemen. De tseetseevliegen zijn ook al vroeg in de ochtend wakker. Ze kunnen het niet laten ons te pesten. Vervelend. En hun beten zijn behoorlijk pijnlijk. We wikkelen ons goed in onze dekentjes in de hoop dat die irritante vliegen ons even met rust laten.
Wanneer we terug in het kamp aankomen krijgen we ontbijt. Warme toast, eitje, spek en bonen. Wat later, rond 10u, gaan we vissen. Agri zoekt een goed plaatsje uit met de boot, legt hem stil en geeft ons elke een vishengel. Vol spanning wachten we op enige beweging. Het duurt niet lang. In nog geen 1minuut heeft Lies beet. Daarna volgt Bianca en ook Marjan heeft een snelle vangst. In nog geen 5 minuten vangen we 3 vissen. `t Gaat super goed. Dat denken we toch. Na onze eerste 10minuten wachten we geduldig af. De vissen bijten niet meer. We proberen eens met wormen maar al snel blijkt dat de wormen af onze haak zijn zonder dat we beet hebben. Af en toe vangen we nog een vis. Op een bepaald moment heeft Lies een heel grote vis vast. Maar al snel laat hij los.
Na een uurtje hebben we genoeg vis om klaar te maken als middageten. We geven onze buit af aan de koks en wachten tot wanneer alles is bereid. `t Is lekker. Amai. Gefrituurde vis met een lekker slaatje, tussen een broodje.
In de middag is er niks gepland. We plaatsen ons aan het zwembad en hopen wat bij te bruinen. In onze marginale wit-bruin outfit nemen we een frisse duik. `t Is goed warm in het zonnetje.
`s Avonds doen we nog een nightdrive. We zien verschillende bushbaby`s, een stokstaartje (aka timon van de leeuwenkoning), pukus en impalas en tot slot een luipaard. Als avondeten krijgen we steak (impalavlees), frietjes en groentjes. `t Is overheerlijk. Daarna roosteren we onze marshmellows aan het grote kampvuur. Lekker warm. `t Is ondertussen al goed donker geworden. Wat later kruipen we onze bedjes in.

Ps: de gids vertelt ons enkele interessante weetjes. Zo zegt hij dat de penis van een olifant langer dan 1 meter is, rond de 24 kg kan wegen en dat er na 4 seconden 1 liter sperma kan vrijkomen. Jawaddedadde!

Dag 77 – donderdag 23 april
Om 5u50 worden we gewekt. `t Is nog een beetje donker buiten, en redelijk fris in onze hut. We dutten nog even verder en wat later staan we paraat voor onze ochtendsafari. We vertrekken snel na we leeuwen horen brullen. We rijden naar de airstrip, een vlakke plaats waar het hoge gras is afgedaan. We hebben geluk. Twee leeuwen rusten op het plein. Mooi. We zetten de motor stil en aanschouwen ze. Mooie beesten, niet zo groot, grote manen. Het waren twee mannetjes, eentje had een gebroken staart.
Vandaag is onze laatste morgen in hier in Kafue. Rond de middag keren we met de auto terug naar Chachacha. `t Is opnieuw een lange rit. Wanneer we terug in de stad komen is het heel druk. Alec is bovendien een beetje een agressieve bestuurder. Het "F-word" luidde verschillende keren door de ramen. Bruuske bewegingen, getoeter, `t is toch niet onze manier van rijden. Maar bon, we komen heelhuids terug aan.
`s Middags doen we nog wat boodschappen, we gaan nog even op het internet en `s avonds spreken we af met Teddy, de caregiver van het weeshuis. Zijn werk in Zuid-Afrika zit erop. Binnenkort vertrekt hij terug naar Serenje. We ontmoeten hem in Mandahill shoppingscenter. We eten samen een pizza. `t Doet goed om hem terug te zien. Zijn weekje Zuid-afrika draaide uit tot een maand.
Wanneer onze slaap opkomt sluiten we ons gezellig samen zijn af en gaan we terug naar de backpackers.
Dag 78 – vrijdag 24 april
Vandaag worden we alweer vroeg wakker. Die dorms…we gaan toch blij zijn om thuis in ons eigen rustige kamertje te slapen. `s Avonds arriveren nog twee Hollandse meisjes die oorverdovend luid praten in de dorm naast ons. Verschillende keren in de nacht worden ze wakker en zetten ze hun conversaties verder. Heel storend! Maar ook uit onszelf schieten we verscheidende keren wakker. Onze slaaprust is de laatste tijd niet meer zo optimaal…
Al snel verfrissen we ons en nemen we een ontbijt. Boterhammetjes met pindakaas. Njammie. Daarna doen we een brainstorm over onze dag/week-invulling. De meeste dingen in of rond Lusaka en verder hebben we wel gehad. Dagen zitten niksen vinden ook maar niets dus zoeken we naar een alternatief. We gaan naar het reptielenpark een halfuurtje verderop. Er zitten heel wat imposante beesten. Gevaarlijke slangen, 1000kg wegende krokodillen (very very huge), schildpadden en dat is het zo wat. De gids geeft ons heel wat informatie maar op een klein halfuurtje zijn we het park wel rond. Daar gaat onze hele dagplanning… Hmmm. Na lang nagedacht te hebben beslissen we om de volgende twee dagen opnieuw, voor even, naar Serenje terug te keren. Even weg uit het drukke Lusaka, back to our sweet little children in the orphanage. `t Zou zo tof zijn. Spannend, leuk, fijn om iedereen nog een terug te zien. Bovendien zijn onze volgende dagen ook gevuld op deze manier.
We keren met onze taxichauffeur terug naar Chachacha backpackers en gaan daarna te voet naar `the bus station`. Zoals alle keren is het nu ook opnieuw zo hectisch en chaotisch als het maar kan zijn. We zijn de plaats nog niet goed binnen of een 5tal mannen staat al aan onze arm te sleuren om ons naar zijn busbedrijf te sturen. We zijn niet in de mood. We negeren ze en hopen dat ze het zo wel aftrappen. Enkelen blijven ons tot de laatste minuut volgen maar daar kunnen we nu wel al mee leven. We hebben het ondertussen al geleerd hier in Lusaka… Die vervelende Zambianen blijven bestaan.
Teddy vertelde ons gisteren dat hij de bus `s morgens rond 7u neemt naar Lusaka. Wanneer we echter bij de bushalte aankomen blijkt dat de bus enkel vertrekt rond 16u. We bellen naar Teddy om te verifiëren maar uiteindelijk blijkt dat hij zijn ticket helemaal nog niet gekocht heeft. `t Was weer te denken… We staan er al niet meer versteld van, Afrikanen zijn nu eenmaal zo. Ons plan om vroeg in de ochtend te vertrekken om zo `s middags al in Serenje aan te komen valt dus ook in duigen. We beslissen dan maar om toch rond de middag te vertrekken. Het enige minpunt is dan dat we rond middernacht zullen aankomen en minder tijd in ons lieftallig dorpje kunnen spenderen. Maar swat, Afrika…
Wanneer deze drukke plaats achter de rug is keren we terug naar Chachacha en rusten we even. We overlopen onze voorbije weken en besluiten dat alles super snel gegaan is. Op sommige momenten leek het alsof we nog zo veel tijd hadden in Afrika maar nu is het amper een weekje. Spijtig. `t Is hier zo fijn. We zullen alles missen. De mensen, de gastvrijheid, natuur, cultuur, mentaliteit. Afrika is zo anders dan ons Europa.
Rond 17u gaan we nog eens langs bij Husein, ons Libanees maatje. We halen er wat bagage dat we zullen meenemen naar Serenje. Hij neemt ons mee uit eten. `t Was te denken. Ondanks we ettelijke keren zeggen dat we al gegeten hebben blijft hij erop staan om op restaurant te gaan. Uiteindelijk geven we toch toe. Husein neemt ons mee naar Rapsodys, een sjiek restaurant in Arcades. Er zit heel wat volk, meer dan 100 man. Het eten is er super lekker, de bediening is snel en de sfeer is goed. `t Smaakt ons. Husein laat ons opnieuw niet toe om te betalen, voor de zoveelste keer. Die Libanezen toch. Hoewel we al goed vol zitten wil meneer nog een ijsje eten. Goed dan, maar trop is trop. It was too much. Onze buikjes grommen, onze darmen zitten overvol. Genoeg voor vandaag. We dringen aan om Husein te trakteren maar zoals je kan raden is onze poging mislukt.
`t Is al rond 22u wanneer de Libanees ons in de backpackers dropt. We zijn redelijk moe en kruipen onze bedjes in. Morgen vertrekken we naar Serenje, spannend! We kijken er naar uit.

Anekdotes:
- Er zijn soms nog cultuurverschillen waar we even van moeten schrikken. Zo stuurde Teddy deze middag nog een berichtje met de vraag: What will you give me for present so that I will remember you? Hoe directer kan je zijn…
- De minibusjes hier in Lusaka worden echt goed volgepropt. Waar we in België met twee op een bankje zouden zitten doen ze er hier alles voor om er met 4 op te zitten. `t Is even krap maar `t heeft wel iets. Je leert snel mensen kennen op deze manier. Zit je echter naast een fatty Stinky Zambian, dan heb je pech.
- De stippenlijnen op de weg worden handmatig geverfd aan de hand van twee lange parallellen koorden van ongeveer 50m. tussen die koorden zijn door middel van nog twee andere koorden de vakken aan gegeven. De lijn wordt gedragen door een twintigtal ververs. Eenmaal deze op straat gelegd is haast iedereen zich om de vakken die onder zijn verantwoordelijkheid zijn te verven. Dit gebeurd snel aangezien de wegen niet in de beste staat zijn en auto’s daardoor soms bruusk uitwijken.
Dag 79 – zaterdag 25 april
Rond 7u staan we op. `t Is alweer niet zo`n geslaagde nacht. In onze kamer ligt een Japanese of Chinese vrouw en ze kan goed snurken. Volgens ons is ze ook wat winderig, want af en toe wordt de kamer gevuld met een onaangename geur, en het komt niet van ons! De muziek in de bar speelt nog tot half 2 `s nachts door dus het is moeilijk om snel in slaap te geraken.
Na ons ontbijt liften we naar Mandahill. We doen wat boodschappen. Daarna passeren we nog even langs arcades en vervolgens keren we terug naar Chachacha. Wanneer het 15u20 is zetten we aan naar de busstop. Op naar het hectische gedoe… `t Is een klein half uurtje wandelen. Ondertussen is de zon al goed aan het schijnen. Wat kan het hier toch warm zijn! Wanneer we de intercity busstation instappen staan we versteld door de rust. Weinig tot geen mannen vallen ons lastig. Ze zijn zelfs vriendelijk. En wanneer we vertellen dat we reeds een ticket hebben gekocht gisteren volgen ze ons niet meer. Handig. Wat dieper in het station echter komt de massa ons toe. Maar we kunnen er mee omgaan. Het ergert ons niet meer zo hard als de eerste keren. De werknemers van Germins, onze busorganisatie, helpen ons goed. Ze zijn nog grappig en vriendelijk. Ook Teddy staat te wachten op de bus, hij gaat samen met ons naar Serenje.
Om 15u30 werden we verwacht aan de halte. De bus zou om 16u vertrekken. Maar uit goede gewoonte komt daar helemaal niets van in huis. Was wel te denken. We zitten in Afrika he. Wanneer we een sjieke bus zien aankomen met het logo van Germin denken we dat het de onze is. Helaas. Niet dus. `t Was anders wel goed geweest. De bus zag er op en top in orde uit.
We doden onze tijd met conversaties met het plaatselijke volk. Huwelijksverzoeken, vragen naar telefoonnummers, "i like you", "i take this one", … alles kan hier. `t Is toch nog steeds even wennen. Vinden Lies en Bianca geen man in Belgie dan kunnen ze er zeker enkele in Afrika krijgen. De lat gaat dan wel minder hoog moeten worden gelegd…
Om 17u00 komt onze bus eindelijk aan! Halleloeja. Als je het een bus kan noemen… Hier en daar een schrammetje, ramen gaan niet meer open, de deur staat 30cm open en moet worden dichtgehouden met touw, geen handrem, de motor valt af en toe uit en dan moet de bus in gang worden gelopen, geen achterlichten en voorlichten die af en toe werken, tochtgaten,... Bovendien brandt het olielampje al een hele tijd en de motor maakt er vreemd geluid. Verder is het moeilijk om naar eerste te schakelen… Vaak bollen we stukjes achteruit omdat de chauffeur moeilijk in versnelling geraakt. Kun je je dat voorstellen? Ongelofelijk… Zoals het Husein het mooi zou verwoorden: it`s a real shitbus! Ga in België met zo`n bus op de baan en na 5min wordt je gegarandeerd tegengehouden. Daarenboven is de bus gevuld met lots of stinky Zambians. Oke, we zijn dat nu wel gewend, maar een frisser geurtje zou best ook wel fijn zijn.
Het duurt nog wat vooraleer iedereen opgestapt is. Je kan je niet verbeelden wat de mensen allemaal meenemen op zo`n busje. Tv, geluidsinstallaties, matrassen, en andere gigantische paketten. `t Is echt lachen. De bagage bleef maar komen. Terwijl iedereen zijn plaatsje zoek komen verschillende kopers op de bus hun waren verkopen. Koekjes, spiegels, zonnebrillen, parfum, uurwerken, voetballen, drank, snoep, kousen, schoenen, pruikjes, petten, handtassen, … Alle gekheid op een stokje.
Rond 17u20 zetten we eindelijk aan. Een lange rit staat op het programma. We maken enkele tussenstops. Wanneer we stoppen in Kabwe valt de motor uit. Verschillende mannen duwen de bus terug in gang, maar hij wil niet starten. Sensatie. Hoewel, `t is al goed donker buiten en we zouden heel graag vandaag nog in Serenje aankomen. Husein belt ons op, `t is alsof hij weet dat we in problemen zitten. We leggen hem het boeltje uit en hij komt meteen naar het busstation. Wanneer hij arriveert vraagt hij of we al gegeten hadden. Wanneer we zeggen dat we enkele koekjes gekocht hebben snelt hij naar zijn vriend wat verderop om samosa`s en frisdrank te kopen. `t Is zo`n lieverd. Hij zit zo me ons in en doet alles voor ons. Een echte vriend… Na een dik halfuur krijgen de Afrikanen de bus toch in gang. Halleloeja! Op weg naar onze bestemming… We bedanken Husein heel hard voor zijn hulp. Wat zouden we zonder hem zijn. `t Is nog een lange rit. De passagiers klagen over de slechte kwaliteit voor de bus.
Rond 00u30 komen we aan op de junction in Serenje. `t Is koud buiten. Al snel nemen we een taxi naar Kasholela. `t Doet goed op terug in dit kleine stadje te zijn. Het voelt aan als thuis. Rustig, peacefull. De man in de guesthouse wijst ons twee kamers aan. Al snel kruipen we onder de lakens. Morgen eens uitslapen. Eindelijk eens een kamer zonder gesnurk, gescheet en luide techno of ander gerammel.
Tukamonana mailoooooo! (Tot morgen)
Dag 80 – zondag 26 april
Eindelijk eens goed uitgeslapen. Geen dronkenmanspraat, geen gesnurk, geen luide barmuziek. Yesss!! Rond 8u30 staan we op. We worden wakker in ons vertrouwde Kasholela Guesthouse. `t Is fijn om terug te zijn. We eten wat boterhammetjes en wachten op Kenny. Hij is reuze enthousiast ons terug te zien. Wij ook! `t Lijkt zo lang geleden en toch zo dichtbij. Zijn aanstekelijke lachje is nog steeds het zelfde. Grappig. We vertellen onze stoere reisverhalen. Kenny luistert aandachtig. Hij vertelt hoe hard hij ons gemist heeft. De dag dat wij vertrokken waren heeft hij samen met de kindjes de foto`s overlopen. Er zijn heel wat traantjes gevloeid zegt hij. Oooooh… hartsverscheurend! Onze lieve kleine Zambiaantjes…
`s Middags maken we samen met Kenny een tonijnslaatje klaar. `t Is lekker. Daarna gaan we richting weeshuis. Alles lijkt ons nog zo vertrouwd. `t Is alsof terug thuiskomen. Het hospitaal, de kleine winkeltjes, het volk, de marktplaats, het weeshuis. Echt tof om alles terug te zien. Wanneer we aankomen bij het weeshuis zien we al enkele kinderen. Leuk. Geleidelijk stromen de meesten toe. Ze zijn heel blij ons weer te zien en wij ook! Bovendien vertelde Kenny dat iedereen heel goede punten heeft behaald voor zijn examens. We hebben dus echt iets bereikt tijdens onze stage. Dat voelt goed.
We besluiten om te gaan spelen in de rivier wat verderop. `t Is zoooo leuk. En verfrissend! Want ondertussen is het al goed warm geworden. Iedereen probeert iedereen in de rivier te gooien, nat de maken. De kinderen leven zich uit. Daarna drogen we samen op de rotsen in de zon. Als afsluiter spelen we nog een spelletje en doen we de "hoky-poky". Ondertussen is het bijna 17u geworden. `t Is alweer moeilijk om afscheid te nemen. We gaan deze kindjes zo hard missen. Er vloeien enkele traantjes. `t Is moeilijk… We hebben hier zoveel geleerd, zoveel meegemaakt, zoveel nieuwe en mooie herinneringen. `t Zal altijd fijn zijn om over deze ervaring te praten.
`s Avonds gaan we nog een laatste keertje eten samen met Kenny in het restaurant op de markt. Nshima met kip of vis en chiwawa. `t Was lang geleden. Daarna keren we terug naar Kasholela en kijken nog even tv. Rond 21u30 kruipen we onze bedjes in. Morgen vroeg uit de veren.
Dag 81 – maandag 27 april
Vandaag vroeg dag voor ons. Om 5u gaat de wekker. Buiten is het donker en nog redelijk fris. Rond 5u25 vertrekken we naar de busstop. `t Is ongeveer 20 minuutjes wandelen. Het is nog heel rustig op de wegen. Er staat al heel wat volk te wachten aan de kleine blauwe bus. De mensen hebben opnieuw heel wat bagage bij. Kenny komt ons uitwuiven. Hij vindt het spijtig dat we alweer vertrekken. Arme jongen, hij zal ons missen. En wij hem ook! Rond 6u40 kunnen we eindelijk vertrekken. De bus zit overladen. Te veel mensen op een te kleine rij en er is way to much bagage mee. Maar dat zijn we ondertussen wel al gewend… We zetten aan richting Lusaka. Hopelijk heeft deze bus minder problemen als die van enkele dagen geleden. Onderweg maken we enkele tussenstops op bij te tanken of kleine zaken te kopen.
De chauffeur zet de radio aan. Maar als het aan ons gelegen had was hij snel terug uitgezet. Door de boxen galmt zagerig gospelgezang of ander "god-getsjengel". De radiovrouw overtuigt ons dat "the god that answers with fire will reveal himself to us and that he`s always there if we need him". Jaja, dat zal wel… Als er geen priester komt preken in de bus dan horen we hetzelfde gezaag wel via de radio. We kijken elkaar alledrie eens lachend aan en proberen verder te slapen.
`t Is rond 13u wanneer we aankomen in de big city. Verschillende Afrikanen met kruiwagens, eetgerei en ander gerief komen naar onze bus gestormd. Ook verscheidene taxichauffeurs zoeken naar klanten. Voor 15000 kwasha kunnen we met een van hen meerijden naar chachacha backpackers. Op een kleine 10 minuutjes arriveren we in onze vertrouwde kamer. Ons hutje dat we de eerste dagen hier in Zambia ook bewoonden. We sluiten onze trip af zoals we begonnen zijn.

Ps: we are back @ 30th April, rond de morgen!!! Seee youuu