5,4,3,2,1...Bungee!!!

Dag 56 – donderdag 2 april
Deze ochtend staan we rond 7u05 op. Buiten is het grijs en kouder dan gisteren. Vandaag bezoeken we opnieuw de immigratiedienst om ons visum alweer voor een maandje te verlengen. De laatst maand. `t Gaat snel… We beginnen eindelijk echt te beseffen dat dit onze laatste loodjes zijn. De 2 maanden zijn voorbijgevlogen. Rond 8u15 kloppen we aan bij de immigration officer. Geen antwoord, niemand thuis. We wachten, eindeloos. Rond 9u komt er eindelijk schot in de zaak. Een vrouw helpt ons verder. De klus is snel geklaard en we zetten onze tocht verder naar de PEP, de `Zeemanachtige` winkel die pas in Serenje is geopend. We besluiten om wat onderfonsjes (Liesbeth-taal voor onderbroekjes) te kopen voor de kinderen. Het zijn soms echte vodden die ze aanhebben, vol gaten, aaneengespeld, geknoopt, als ze er al een aanhebben. Blauwe broekjes voor de jongens, paarse, roze en felblauwe voor de meisjes. Een Zambiaan die er werkt assisteert ons door het winkelmandje te dragen. We voelen ons een beetje op de vingers gekeken dus Marjan neemt het van hem over. Al snel hebben we 40 kleine onderbroekjes. `t Begint ondertussen goed te regenen.
We gaan verder naar de markt, kopen brood en water. Wanneer we in het weeshuis aankomen verdelen we de onderbroekjes. De kindjes zijn er blij mee en kunnen al niet wachten om ze aan te trekken. Wat later gaan we van start met onze rekentherapie. `t Is een van onze laatste echte therapiesessies. De kinderen hebben ondertussen al goede vorderingen gemaakt. Soms zijn er wel nog perioden verwarring en verstomd en onwetend voor zich uitstaren maar ze hebben al heel wat bijgeleerd. `t Is leuk en motiverend om hun progressie te zien. Bovendien zijn ze heel dankbaar dat wij hun wat willen bijbrengen.
In de namiddag gaan we verder met de getalbeelden en eenvoudig rekenen. We doen ook wat memoryspelletjes. `t Is rustig. Veel kindjes zitten op school. De zon begint te schijnen. Wat is het weer hier toch wisselvallig. Deze morgen was het nog mistig en miezerig en in de middag zitten we al te klagen dat het weer veel te warm is. De kindjes zijn echt lief voor mekaar, en voor ons. Daar waar ze vroeger antwoorden zouden voorzeggen helpen ze nu de ander met vertalen, rekenen, lezen. `t Is echt fijn om met hen te werken. Zo`n lieverds, zo`n schatties. `t Gaat moeilijk zijn om afscheid te nemen. We kunnen alleen maar hopen dat ze na onze komst ook genoeg zullen gestimuleerd worden om bij te leren. Ze zijn zo leergierig.
In de late namiddag besluiten we om eens een berichtje naar Teddy, de caregiver te sturen. Hij is 2 weken geleden naar Zuid-Afrika vertrokken en zou slechts voor een weekje wegblijven. Niet dus. We krijgen bericht terug dat hij maar rond 20 april geld genoeg zal hebben om zijn terugreis verder te zetten. Das ook weer op zijn Afrikaans geregeld… 1 weekje wordt bijna een maand. Teddy zullen we dus niet meer zien voor ons vertrek. Spijtig! `t Was zo`n goeien met de kindjes, en voor ons!
`s Avonds eten we de overschot van onze bonen op. Lekker. Maar onze darmen beginnen goed te broebelen. Morgen eens iets anders dan die broebelkost. `s Avonds gaat alles zijn gewone gangetje. We spelen nog eens Bonanza met Mathilda, de Zweedse die haar laatste nacht hier in Kasholela spendeert. Haar studie rond een zeldzame ziekte is afgerond en morgen vertrekt ze naar Lusaka. We zien haar waarschijnlijk nog terug in Livingstone.


Dag 57 – vrijdag 3 april
`t Was een rusteloze nacht. Alledrie zijn we vaak wakker geworden. Maar bon, wat slaap meer of minderen, we geraken er wel. Vandaag is onze laatste echte therapiedag in het weeshuis. Volgende week geven we nog toffe spelletjes en nemen we afscheid. In de voormiddag geven we rekentherapie en in de namiddag schrijven. `t Is soms nog frustrerend dat sommige kindjes van de ene op de andere dag cijfers weer verkeerd beginnen schrijven of niet meer weten hoe ze moeten optellen of delen, `t is soms onvoorspelbaar. Ze kunnen soms zo van die heldere momenten hebben maar andere keren snappen ze er dan weer niets van. Raar…
Wanneer we klaar zijn met onze therapieën gaan we nog langs de markt om wat tomaten en sweet potatoes te kopen, onze kost voor de avond. `t Is een rustige avond. Malawi en Kenny komen nog eens vlug langs en verder gebeurt er niet speciaals. Morgen alweer weekend. De weken gaan snel voorbij.
Wat op ons verlanglijstje staat wanneer we terug in het Belgenlandje zijn:
- lots of chocolate
- yoghurt
- vlees, vlees en nog een vlees (voor Marjan en Bianca)
- frietjes
- Magnum, met twee laagjes!
- Snel internet!
- rustige nachten zonder irritant en in het gezicht plakkende muggennetjes
- cheese
- spuitwater, ice-tea en andere frisdranken
- no more stinky Zambian oksels!!!!
- hakjes (voor Bianca)

Dag 58 – zaterdag 4 april
Weekend, uitslapen dus. Maar zoals bijna elke keer slagen we er echter niet in om enkele uurtjes langer te slapen dan gewoonlijk. Erger zelfs, rond 6u30 zijn we al wakker. Hoe komt dat toch?! We snoezelen nog een beetje verder en wat later staan we op. We eten onze cornflakes en maken wat sudoku`s.
We gaan naar de markt, kopen brood en ook onze eitjes die we nodig hebben voor de pannenkoeken op maandag. Dat wordt tof. `t Is koud buiten. Af en toe regent het. Hopelijk is het de volgende weken goed weer wanneer we rondreizen…
`s Middags komt Kenny nog eens langs. We leren hem hoe hij sudoku`s moet maken. `t Duurt even voor hij het snapt, maar dat verbaast ons niets. Traag en niet altijd goed redenerend gaat hij te werk, maar bon, `t is een beginner, hij moet er nog wat inkomen zeker?
`s Avonds gaan we nog eens eten in het restaurant op de markt. Rijst met bonen. Alweer hebben we onze potjes mee om de overschot in te verdoezelen. Morgenavond kunnen we er nog eens van eten.
We vertrekken bijna naar Lusaka, Livingstone en Luangua; het laatste gedeelte van de reis. Het nog avontuurlijkere gedeelte van de reis komt eraan. `t Zal goed doen. Serenje is leuk, het werk in het weeshuis geeft zoveel voldoening, maar om hier echt enkele maanden te wonen… `t Is hier zo anders dan in België. Een grote supermarkt, een goeie cinema, af en toe wat vrienden of familie, een auto, … `t Zou wel tof zijn.
Maar hier stage lopen is echt een unieke kans. Je leert zoveel bij. Over jezelf, over de anderen. Je gebruikt je creativiteit op een andere manier, je leert de kleinere dingen appreciëren, je kijkt anders naar de wereld, naar de dingen. Je krijgt besef van hoe goed wij het wel hebben in Belgie. Voor allen die twijfelen om een buitenlandse stage te doen, ga ervoor! Je krijgt er geen spijt van.
We hebben onze ogen al laten vallen op verschillende zaken die we eventueel wel willen doen in Livingstone. Bungee-jump, horse riding, raften. Het willen is groot, eens kijken of het durven ook nog groot zal zijn wanneer we ervoor staan. In Luanga gaan we op beestentocht. Een safari langs olifanten, giraffen, leeuwen, nijlpaarden. Ooooh, we hopen dat we wat Afrikaans wild zullen zien.
Dag 59 – zondag 5 april
Geen benoemingswaardige zaken gebeurd. The usual stuff. Van uitslapen was alweer geen sprake, rond 5u30 waren we allen klaarwakker. Hopelijk kunnen we in Belgie tijdens het weekend wat langer blijven snoezelen. `s Middags plukken we nog wat guavas uit de boom wat verderop. We gaan ook bij mr mwansa langs op een kookpan en mixer te vragen voor morgen. En bij de Amerikanen wat verder gaan we om onze bestelling marshmello`s. `s Avonds is er finding nemo op tv. Wat zijn die disneyfilms toch mooi…
Dag 60 – maandag 6 april
Vandaag belooft een leuke en niet te vergeten dag te worden. Ook een beetje een emotionele dag want we nemen bijna afscheid van onze oooh zo schattige kids. `s Morgens staan we rond 7u45 gepakt en gezakt met al ons materiaal en gerief voor de kinderen voor de guesthouse. Mr. Mwansa komt ons halen, want we hebben te weinig handen om die hele boel te dragen. Zoals goede gewoonte komt de manager van het weeshuis te laat. Ooooh weee, gisteren was 8u nog te laat om ons op te pikken, het moest perce 7u45 zijn maar blijkt vandaag dat hij maar om 8u05 arriveert. Die zambianen, we gaan ze toch nooit verstaan. We maken nog een stop aan de markt om er bloem en 9 liter melk te kopen. Rond 8u30 komen we aan in het weeshuis. Marjan blijft deze ochtend thuis. Ze voelt zich niet zo lekker, keelontsteking.
Bianca en Liesbeth beginnen met het ochtendprogramma. Estafette… de kinderen zijn heel competitief ingesteld en nemen het heel graag tegen elkaar op. We delen de kinderen op in drie kleinere groepen. De opdrachten variëren van kruiwagentje tot rondjes lopen tot lopen met een lepel en parel in de mond. Sommige oefeningen brengen hilarische situaties.
Voor de namiddag hebben we pannenkoekenbak gepland. Met onze grote voorraad bloem, eieren en melk gaan we aan de slag. We vragen onze kindjes die we schrijftherapie geven ons te helpen. Maar daar zijn de koks op het eerste zicht het precies niet zo eens mee. Waarom nemen we jongens, en niet de meisjes? Alsof jongens niet hoeven te weten hoe ze moeten koken. We laten ze alles goed samenmengen. `t Is een hele boel, zo`n deeg voor 43 man. Een grote bassin vol pannenkoekendeeg, `t is een beetje ontmoedigend. Rond 12 beginnen we eindelijk te bakken. Het deeg zakt heel langzaam. Met 2 kleine traditionele kolenvuurtjes en 2 kleine pannetjes gaan we aan de slag. Wat ne mens allemaal niet mist als hij pannekoeken moet bakken. Na 5u zwoegen en zweten besluiten we er de brui aan te geven. Onze bassin is helemaal nog niet leeg maar we hebben er genoeg van. De hoge stapel pannenkoeken kan immers al tellen. We laten het deeg voor de koks. En de op het eerste zicht brokkerige, deegsmakende brei heeft toch voor overheerlijke pannenkoeken gezocht.
Rond 17u krijgen de kinderen alweer nshima met chiwawa en een ei te eten. 2maal nshima op een dag… `t Zou niet voor ons zijn. Wat later begint het donker te worden. We spelen nog wat spelletjes, zingen, dansen. We delen de pannenkoeken uit en nog later op de avond houden we onze marshmellows boven het vuurtje. `t Is supergezellig. De kindjes zijn zo aanhankelijk. Ze geven ons knuffels, kusjes, klampen heel hard aan ons aan. Ze beseffen dat het de laatste uurtjes zijn. `t Is een leuke avond, een gezellig samenzijn. Rond 21u besluiten we de kindjes naar bed te sturen. Ze zijn opgewonden wanneer ze horen dat ook wij blijven slapen. We gaan echter nog niet direct samen met hen slapen. Samen met Malawi en Kenny roosteren we onze eigen marshmellows boven een vuurtje. Lekker! Wat later zoeken wij ook onze bedjes op. De kinderen slapen nog niet. Wanneer we in onze bedden kruipen kijken ze verwonderd toe hoe we slapen. Vreemd. Alsof `Musungus` er anders uitzien of andere poses aannemen als ze slapen. Ze moeten lachen. Waarom weten we niet. We hebben toch rare trekjes soms, die Zambianen. Maar dat zullen ze van ons ook wel denken waarschijnlijk.
`t Wordt geen rustige nacht. Eer de kindjes stil zijn zijn we zeker een uurtje verder. Iedereen wast zich nog eens, gaat naar het toilet, praat met zijn buur. Wat later komt het gebed (dit hebben we pas door wanneer we op het einde amen horen). Een baby van een werkvrouw kan zijn slaap maar niet vinden. Gekreun, geween, gehoest, genies, gescheet en ander gerommel van 20 man houden ons gedurende de hele nacht wakker. Ook het kaarslicht in de kamer en het feit dat de kinderen tweemaal worden wakker gemaakt (00u en 3u) om te gaan plassen maakt het er niet makkelijker op. We komen levend maar moe de nacht door.
Dag 61 – dinsdag 7 april
Rond 6u `s morgens staan we op. De meeste kinderen zijn al gewassen en spelen buiten of gaan naar school. `t Is alweer mooi weer vandaag. Onze wens op zon voor de laatste 2 dagen is in vervulling gegaan. Halleloeja. Vandaag begint het echt te korten. Het einde is nabij.
`s Morgens eten we een soort rijstepapje, maar dan met mais. `t Is wel lekker, maar veel. Die kinderen eten grotere porties dan wij gewoon zijn! En dan maar blijven zeggen dat wij `fat` zijn! De ochtend verloopt rustig. We praten met de kindjes, we zitten gezellig samen. De kinderen maken tekeningen en brieven voor ons. Heel leuk! Sommige zijn ook wel heel direct. `Give me a book for school and a t-shirt and shoes and a camera`. Schattige tekstjes als I love you and I hope you come back zitten er echter ook tussen. Lief.
`s Middags eten we opnieuw nshima met chiwawa en soja met kipsmaak. Het afscheid nadert. Verschillende kinderen vertrekken naar school, waarschijnlijk niet helemaal goed wetend dat wij er morgen niet meer zullen zijn. Kenny passeert ook nog eens. We laten hem vertalen dat we voorgoed vertrekken, en misschien binnen 3 jaar nog eens terugkomen. `t Is moeilijk. Bianca en Liesbeth kunnen zich niet bedwingen en laten een traantje. Ook enkele jongens waar we het niet van verwachten beginnen te wenen. We zullen ze missen. 2 maand is lang en af en toe zijn er wel eens van die dagen dat je het niet meer ziet zitten, maar het is zo`n ultieme uitdaging waaruit je zoveel uit leert. Zoiets mag je gewoon niet laten liggen. Zo`n stage leert je dingen die je nergens anders leert. In deze omgeving weet je pas echt wat je mist.
Afscheid nemen is hard en doet altijd een beetje pijn. Niet wetende hoe de kindjes zonder onze hulp zullen evolueren op school maakt het ook wat moeilijk. We hopen dat er snel een matron komt die een oogje in het zeil zal houden en de kinderen ten volle zal verzorgen en begeleiden. `t Is nodig. Hoe sommigen erbij lopen… hartverscheurend. Anderzijds zijn ze gelukkig. Ze hebben een heleboel vrienden in het weeshuis en op school, krijgen voldoende eten, hebben een slaapplaats.
Dag 62 – woensdag 8 april
Vandaag beetje een rare dag. Afscheid nemen. Afscheid van Serenje, de fijne mensen die we hier hebben leren kennen, de natuur, onze kamer, het eten, het ritme. `t Doet raar. Maar aan elk einde is er een nieuw begin. Gedaan met werken, begin van het avontuurlijke reisgedeelte. We staan vroeg in de ochtend op. Rond 4u45 zijn we wakker. We maken onze zakken, legen de kamer en wachten op Mr. Mwansa tot hij ons komt oppikken. We maken nog enkele fotootjes met ons 6en (Kenny, Mr. Mwansa, Malawi,en de drie Musungus). `t Is nog donker wanneer we richting busstop vertrekken. Het volk stroomt geleidelijk toe. Rond 6u30 vertrekt de bus. We rijden uit Serenje. Weg van ons vertrouwd stadje, op naar de grote stad. `t Is een klein busje. Gevuld met enkele onaangenaam ruikende Zambianen. We rijden ongeveer 6u, goed opeengepropt, naar Lusaka. Wanneer we aankomen in de grootstad worden we opnieuw overvallen door de drukte. Verschillende mannen komen naar ons om vervoer aan te bieden. Malawi belt een kennis op die ons kan komen halen. Gelukkig. Hij rijdt ons naar Chachacha Backpackers. De plaats waar we de eerste paar dagen in Zambia ook verbleven. `t Is er rustig.
We verkennen de stad. Gaan naar het winkelcentrum, doen boodschappen, eten een overheerlijke pizza en genieten van elk stukje. We proberen er het snelle internet uit. Amai, wat een verschil dan dat van Serenje! msn, facebook, hotmail. Ongelooflijk! We waren het snelle net even niet meer gewend.
Dag 63 – donderdag 9 april
Alweer een dag in het drukke Lusaka. Vandaag vertrekt Malawi naar huis. Hij moet nog enkele zaken in orde gaan brengen bij immigratie en dan vertrekt hij huiswaarts. `s Morgens gaan wij met onze grote zakken naar de universiteit van Zambia waar Kelvin studeert. We laten ze hier achter zodat we de hele reis niet met deze grote paketten moeten sleuren. We vertrouwen hem. `t Is wel een beetje zielig. Zijn kamer was amper 2 op 3 meter en nu liggen daar nog eens 3 van die bombastische zakken erbij… ocharme. De universiteit is gigantisch. Het is een dorp op zijn eigen, met zijn eigen bank, bib, winkels, post, … verschillende departimenten zijn er gevestigd. Kelvin studeert er voor ingenieur, zijn laatste jaartje. Binnenkort heeft hij examens en daarna 3 weken vakantie.
Na onze drop gaan we verder naar Arcades, het shoppingscenter. We kijken hoelaat de film speelt. We zouden graag `Aliens vs Monsters`zien. De reclame die we op tv zagen sprak ons aan. Liften naar de cinema lukt niet. We komen echter geen verkeerslichten tegen dus is het moeilijk om de wagens te stoppen. Wanneer we van arcades terug naar huis willen nemen we een klein blauw busje. Na een kwartiertje staan we in Chachacha. We nemen onze zakken en vertrekken naar Kuomboka backpackers, enkele straten verderop. Chachacha is immers volgeboekt deze nacht. We slapen er in een dorm met 4 dubbelbedden. Na het afzetten van onze bagage ginds gaan we terug richting cinema. Het is een leuke film. Er zit niet veel volk in de zaal. De film is bovendien super goedkoop! Ongeveer 5 euro voor ons drietjes! Dat zouden ze in Belgie ook eens mogen invoeren…
Na de film gaan we eten. Bianca en Marjan nemen de hamburger, Liesbeth de tagliatelle. `t Is lekker! Mmmm… Daarna raadplegen we het vlugge internet nog eens in het andere shoppingscenter, Mandahill. We liften naar ginds. Een chinees (of Japanees) voert ons. Hij is niet zo spraakzaam. In de auto luidt harde techno of vals hoog chinees getsjengel. Maar dit nemen we erbij. Het is tenslotte gratis. Na het gecomputer doen we onze boodschappen in de shoprite. Wat later spreken we met thomas af, de Zambiaan (die ook in Texas gewoond heeft)die we in Serenje hebben leren kennen. Hij zou eventueel nog iemand kennen die goedkope slaapplaatsen weet liggen in Livingstone. Altijd handig. Hij voert ons naar een plaatselijk marktje waar we later nog souveniers kunnen kopen. Houten beeldjes, armbanden, oorbellen, stenen, stoeltjes, … versieren de kraampjes. `t Is mooi, maar Thomas vertelt ons dat alles in Livingstone nog goedkoper is. We zullen daar dus ook eens een kijkje moeten nemen.
`s Avonds gaan we nog iets drinken met thomas en zijn vriend, ergens in een wijk aan de rand van Lusaka. Luide ritmische muziek speelt door het cafe. Na een klein uurtje zet thomas ons weer veilig af en we kunnen ons klaarmaken voor dromeland… Morgen wordt het vroeg dag.
`
Dag 64 – vrijdag 10 april
`t Wordt vroeg ochtend vandaag. Deze nacht worden we verschillende keren gestoord door andere toeristen die in de dorm willen overnachten. Waarom kunnen ze dat niet op een stille manier doen? Onze nachtrust wordt verschillende keren verstoord. Alweer kunnen we niet goed doorslapen. Rond 5u30 staan we op en maken ons klaar. Om 6u nemen we een taxi naar de busstop. `t Is minder hectisch dan de vorige keren. Mannen vallen ons minder lastig. Het is ook veel aangenamer omdat we nu maar moeten sleuren met een veel lichtere zak in plaats van 2 of 3 zware. We kopen onze tickets voor de blauwe bus naar Livingstone. Het Vlaamse meisje dat we gisteren leren kennen hebben in Chachacha backpackers raadde ons deze bus aan omdat hij heel snelvertrok. En gelijk had ze. Het was nog geen 7 uur en we zetten al aan (terwijl de bus eigenlijk maar om 7u30 zou vertrekken). Doorbreken van de Zambiaanse te laat kom cultuur! Wat een choque. Tis een grote bus. We hebben voldoende plaats, hoewel dit afhing van de personen waar je naast zat. Zit je langs een kind, dan heb je iets of wat geluk. Wordt je echter vergezeld door 2 iets molligere Afrikanen, dan moet je het met minder plek doen. Maar de bus rijdt snel, en er zitten bitterweinig stinky Zambianen op, dus we are happy. Na ongeveer 7 uurtjes komen we aan in Livingstone. `t Is hier al direct een heel pak warmer. De plaats waar we gaan verblijven is op een 10 minuten wandelafstand. We zijn er in no time. We checken in. We slapen in een dorm waar 4 dubbelbedden staan. We trekken andere kleren aan, bergen onze zakken op en gaan op verkenning. We wandelen door lokale marktjes, snuffelen in souvenierskraampjes op zoek naar cadeautjes, eten een ijsje –overheerlijk op zo`n warme dag- en doen wat andere boodschappen. De shoprite is al gesloten. Raar, `t is nochtans vroeg. Nujou, we gaan die cultuur toch nooit begrijpen. We keren terug naar JollyBoys Backpackers en eten wat brood met banaan en choco, tomaat en komkommer. We laten de rijst en nshima even achterwege.
Wat later komen we Mathilda tegen, het Zweedse meisje dat we in Serenje hebben leren kennen. Ze raad ons aan om naar de Victoria Falls te gaan, om er de volle maan te gaan bezichtigen en de regenboog die er daardoor ontstond. We gaan op haar voorstel in en vragen een taxichauffeur ons richting de watervallen te brengen. Tis ongeveer 10 minuutjes rijden. Wanneer we aankomen zien we veel musungu`s. `t Is een heuse toeristische trekpleister. We horen het water al van op een verre afstand vallen. Wanneer we recht voor het spectakel staan, zijn we verbaasd. `t Is adembenemend mooi. Grotesk, prachtig, ombeschrijflijk. `t Is een van de zeven wereldwonderen, en wanneer je ervoor staat weet je waarom. We maken een kleine wandeling rond de VictoriaFalls. In de verte zien we ook al de brug waar we morgen waarschijnlijk van zullen bungi-jumpen. Hoog. Spannend. Eens benieuwd wie zal durven.
We zoeken een goed plaatsje voor de falls om de regenboog te zien. Hoe hoger de volle maan komt te staan, hoe groter en feller de regenboog komt. `t Is mooi. Raar, zo`n regenboog wanneer het helemaal donker is. We worden er even stil van. Wat later keren we terug huiswaarts. Of toch JollyBoyswaarts. Wanneer we aankomen in de hal is er een competitie`om het verst lopen met een elastiek rond je middel`. Wie het verste kan geraken kan gratis bungi-jumpen. Marjan probeert het ook eens maar kan de afstand van de jongens niet evenaren. We aanschouwen het spectakel nog voor even, gaan naar onze kamers en zoeken onze bedjes op. `t Was een lange dag en een korte nacht. Eens goed doorslapen zou deugd doen.
Dag 65 – zaterdag 11 april
Vandaag belooft het een dag vol spanning te zijn. Rond 5u30 worden we wakker. De meeste in onze dorm slapen ook niet meer. We verfrissen ons en vertrekken naar Folty Towers; Jollyboys is voor de volgende nacht immers volgeboekt. Het is niet ver wandelen. Op een klein kwartiertje staan we aan onze verblijfplaats. `t Is een beetje een vreemde inkom. Grote afrikaanse hoofden achter tralies. Een beetje onbereikbaar voor het publiek vinden we, afgesloten. In de morgen blijven we hier niet lang. We droppen onze trekzakken achter de balie en gaan naar de spar wat verderop. We kopen wat brood en lekkers om mee op uitstap te nemen. Wanneer we klaar zijn met onze boodschappen roepen we een taxi en rijden we opnieuw naar de victioria waterfalls. Vandaag staat Bungi-jump op het programma. Spannend. Wanneer we aankomen in het natuurpark weten we de inkom te omzeilen. We hoeven geen inkomgeld te betalen. Whoohoo. Alweer ettelijke Kwashas uitgespaard. Op onze toch komen we verschillende hongerige yellow baboons tegen. Ze doorzoeken haastig de vuilnisemmers en likken elk koek- of ijspapiertje op de grond schoon. Eindelijk zien we eens een aapje van dichtbij! We zijn wel voorzichtig want Jack –De Amerikaan die we leerden kennen in Serenje- vertelde ons dat deze apen redelijk agressief konden zijn en het eten uit je handen konden pikken. We wandelen naar de beruchte brug. Er zijn nog geen fervente springers te zien. We melden ons bovenaan de berg aan om te springen. De stroom is echter uitgeschakeld waardoor het onmogelijk is om de springers elektronisch terug naar boven te heisen. Na lang wachten beslissen de organisatoren dan uiteindelijk om alles manueel te doen. Het moment van de waarheid is aangebroken. We schrijven ons alledrie in. Bibberend en bevend wandelen op de hoge brug naar de plaats waar we zullen springen. Er gaat vanalles door ons gedachten. Naast ons horen we de ruige watervallen. Verschillende waterstormen van de Falls passeren over de brug. Marjan neemt als eerste plaats op het afspringvlak. Haar gordels worden aangedaan. Rond de voeten worden verschillende handdoeken gewikkeld zodat de schokken minder hard aankomen. De begeleider legt alles goed uit. Hij telt van 5 tot 1 en op Go moet je zo ver mogelijk van het platvorm wegspringen. Je kin moet je naar boven trekken en je armen wijd naast je lichaam horizontaal gespreid. Bianca springt als tweede en Liesbeth daarna. `t Was hemels. ZO een kick. 111meter vrije val, naast victioria waterfalls, een van de wereldwonderen. Het gevoel is zo onbeschrijflijk. Blij, bang, wauw, prachtig, enthousiast, adrenaline. Na de sprong hang je enkele seconden ondersteboven. Daarna komt een man aan een touw naar beneden en heist hij jou naar boven. Je wordt op een lange smalle brug gezet en met veiligheidsgordels wordt je naar de uitgang geloodst. De begeleiders zijn allemaal heel vriendelijk en behulpzaam. Ze stellen je heel goed op je gemak. Zoiets is echt een unieke ervaring. Wanneer we terug bovenaan op de brug aankomen willen verschillende mensen ons de hand schudden of foto`s trekken. Vreemd. `t Is alsof we bekenden zijn… enkelen hebben ons zelf gefilmd. Alsof we iets memorabels hebben gedaan…
Na onze jump relaxen we even. We zijn wat vermoeid door al die spanning en adrenaline die door ons lijf stroomt. We aanschouwen andere toeristen die de jump wagen. We horen verschillende luide schreeuwen en zien ook nog een man die uiteindelijk toch niet durft te springen.
Rond de middag keren we met de taxi terug naar ons verblijf. Wanneer we aan de receptie staan ergeren we ons een beetje aan de traagheid van de receptionist. Het duurt ons veel te lang. Maar we wachten en hebben geduld, zoals we hier in Afrika wel wat vaker moeten doen. We boeken bovendien onze kano-trip voor morgen. De man toont ons onze kamer. Een kleine maar nette plaats met 2 dubbelbedden en een aparte badkamer met douche en wc. `t Is hier wel veel rustiger dan de plaats gisteren. Jollyboys was veel gezelliger, meer jong volk, meer gelach, amusement, animatie. Morgen gaan we terug. Hier is het te rustig.
We gaan nog eens langs de shoprite en kopen nog wat spulletjes. We nemen een duik in ons kleine zwembad, zonbaden even en doen een dutje. `s Avonds gaan we uiteten wat verderop. Bij funky monkey eten we een pizza, hamburger of slaatje. Het eten is wel ok. Wat later op de avond krijgen we ALWEER honger en drinken nog een milkshake of eten een ijsje. We zijn zo obsessief bezig met eten. Is het ene op denken we al aan het andere… als dat maar niet te erge consequenties met zich mee zal brengen.