The Musungu's are coming!!

Dag 9 – zaterdag 14 februari
Gisteren hadden we afgesproken met Mr Mwansa dat hij rond 18u nog eens bij ons zou komen om de prijs van het guesthouse nog wat naar beneden te krijgen. De klok slaat 18u, geen mr Mwansa te zien. 19u, 20u, nobody is coming. Rond kwart na komt Kenny nog eens langs. Hij heeft internet bij, juij! 't Is echter heel frustrerend. Super traag. 20 minuutjes nodig om even je mails je checken! Laat staan om even je blog up to date te houden. Maar we maken er het beste van. Al hopen we snel op een beter alternatief. 't Is wel frustrerend. Enerzijds snakken we naar mails, msn, blog, maar als we dan geconfronteerd worden met dat slakkentempo zijn we al minder enthousiast.
Vandaag gaan we shoppen in Mkushi. Kenny vertelde ons dat er daar een grote supermarkt was waar we vanalles konden kopen. Eindelijk! We want some mjammie food. De bus komt ons om 6 am oppikken, auwtch das vroeg, maar voor het eten hebben we alles over! We rijden ginds met een klein blauw busje. 't Is ongeveer 2 uurtjes rijden. In de bus zitten we samen met 2 -toen nog levende- kippen, veel schoolboeken en af en toe pikken we mensen langs de weg op. We arriveren rond 8u. Eens we aan de winkel komen merken we affiches op die er “Wibra-achtig” uitzien. Verdacht... De winkel is nog niet open dus we maken een klein wandelingetje. 't Is een afgelegen stadje. Niet veel te beleven. Mensen zoals in Serenje (enkele jonge knullen wensen ons 'a happy valentine'), shopjes zoals in serenje en wegen zoals in Serenje. We maken een toertje op de markt, kopen wat bananen aan een kraampje en hopen dat de winkel snel opengaat. Rond 9u zien we de deuren openstaan en lopen de winkel binnen. Ons eerste gedacht was het juiste: geen eten, enkel wibra-achtige spulletjes, op zijn Zambiaans dan. Grrrrr... Daar gaan onze pannekoeken, choco, en ander lekkers. We vragen binnen in de winkel of er verder nog een andere grote supermarkt is met eten en de verkoper wijst ons een winkel wat verder aan. Ze verkopen er inderdaad eetwaren, meubels en dergelijke. De supermarkt die wij echter voor ogen hadden was veel groter. Maarja... we kopen dan maar wat de winkel ons kan bieden! 3 pakjes chocolade, pindakaas, confituur, suiker, kippekruiden, rijstkruiden, een familypack kellogs, 2 pakjes koeken, vis in blik en een blik bonen. We zullen er wel even mee verder kunnen. Het boodschappenlijstje met onze Europese dingetjes blijft in onze tas zitten! Na het winkelbezoek besluiten we om een busje te zoeken dat ons terug naar Serenje kan brengen. In Mkushi is er echter niet veel meer te beleven. Al snel vinden we een chauffeur die richting guesthouse rijdt. We zitten al snel in de bus. Een mirakel dachten we. Niks was minder waar. We reden richting Serenje maar keerden heel snel terug om andere mensen op te pikken. Logica? De chauffeur wil de bus zo vol mogelijk proppen! Rond 10 u zaten we op de bus, rond kwart voor 12 vertrokken we... EINDELIJK. Volgepropt, dachten we! Onderweg stopten we nog ettelijke keren om andere Zambianen in de kleinste ruimtes te proppen. Stel je voor: een te kleine plaats voor een te groot achterwerk, stinky okels van de zambianen die dan ook nog eens vaak met hun armen open zitten zodat de geur zich wijdelijk kan verspreiden, koffer die niet meer dichtgaat door de overvloed van bagage en waar de regen nog eens doorsijpelt, te kleine beenruimte, irriterende puber die de muziek van zijn gsm vééééél te luid zet, blijvende stops om mensen in en uit te laden, rammelende carrosserie... zo was onze trip en veel van het openbaar avontuur in Zambia. Avontuurlijk, maar na enkele uurtjes toch wel irritant. En om het in ons dialect te zeggen: ge zoeter tschijt van krijgen!! Tzal nog effe duren vooraleer we hier gewend aan zullen raken! Rond 14u komen we terug aan in onze 'thuisstad'. Ondertussen is het nog altijd goed aan het regenen... welcome to the rain season. Plezant is anders. Maar dit zijn we ondertussen wel al gewoon... 't Is misschien wel goed dat de zon niet meer zo fel schijnt. We zijn al goed aan het vervellen. We kopen nog wat tomaten en keren richting guesthouse. We lopen tussen de marktstalletjes en een klein koedjiewoedjie Zambiaantje kruist ons. Bianca streelt hem vriendelijk over het hoofd maar al snel barst het in vreselijke tranen uit en loop het naar zijn mama. Het zal in zijn leven nog nooit in aanraking geweest zijn met een blanke. Hoewel we er toch zo griezelig niet uitzien, niet? Eens in onze kamer eten we een 'half drie uurtje'. The usual stuff, boterham met mayo en komkommer. Dit kan ons nog steeds bekoren. Hoewel een beetje variatie zeker geen kwaad zou kunnen. De elektriciteit is hier ook uitgevallen of preventief uitgezet voor het slechte weer. Misschien wel goed want 't is af en toe aan het bliksemen en donderen ook. Om de tijd te doden lezen we wat en spelen we bonanza. We eten rijst met onze lekkere kruiden en wat tomaat. Later op de avond komt Kenny. Hij begint over moeilijke kwesties: abortus, scheiden, trouwen, samenwonen, homoseksualiteit, geloof. Hij vraagt onze meningen erover. 't Is wel interessant hoe hij er Zambiaans over denkt. Hij vertelt ook dat hij zelf een getuige van Jehova is, iets waar wij eigenlijk niet zoveel over weten. Bij ons in België wordt daar ook een andere negatievere betekenis aan gegeven dan Kenny ons vertelt. Rond 22u begint ook nog something's gotta give op tv. We kijken wat maar zijn te vermoeid om de film helemaal uit te kijken.

Dag 10 – zondag 15 februari
Vandaag is onze uitslaapdag. Zo dachten we toch. We worden allemaal al snel spontaan wakker rond 8u. We verfrissen ons en eten de kellog's die we gisteren gekocht hebben. Mmmm... eindelijk eens iets anders dan die boterham met choco. Het wordt een rustige dag vandaag, een chilldag. We gaan nog even naar de markt en kopen 2 broden, melk, een cake, flessen water, witte kool en aardappelen. We lezen wat, rusten uit, spelen boonanza, lezen nog wat meer, rusten nog wat meer uit, … We maken ook enkele affiches voor morgen in het weeshuis met de tafels van vermenigvuldiging op. De kindjes hebben hier immers nog grote problemen mee. De dag begint zonnig maar rond de middag komen al snel donderende wolken de zonnestralen verstoren. Een hevig onweer barst los. Heftige donderslagen en bliksemschichten lopen door Serenje. De elektriciteit hier in het guesthouse wordt alweer uitgelegd. Maar goed ook. Rond half 6 beginnen we aan het avond eten. Gekookte witte kool met gekookte aardappelen en witte saus. Mmmm... Lekkere boerekost! Een echte voltreffer. We zitten al een weekje zonder vlees ('t is niet echt aangeraden om het vlees hier te eten om ziektes te voorkomen) maar we kunnen nog steeds zonder. Er zijn genoeg andere alternatieven om de dagen energierijk door te komen. Rond half 7 komt Kenny nog eens langs, iedereen is wat vermoeid, 't is geen productieve avond. We kijken wat naar Troy op tv.

Nog even algemeen: Bedankt allemaal voor jullie lieve berichtjes! Als het internet niet zo'n slakkentempo had konden we meer reacties plaatsen, maar dat is dus niet het geval. Zeker blijven sturen, 't is leuk om jullie reacties te lezen en vertrouwd te blijven met jullie spannende koude belgenleventje.

Dag 11 – maandag 16 februari
Een nieuwe week in het weeshuis. In de voormiddag leren we de kindjes de tafels van vermenigvuldiging aan van één, twee en drie. Het vlot goed. Eerst overlopen we alles in de grote groep en maken we oefeningetjes, vervolgens werken we verder in kleinere groepjes. Bij ons zijn de tafels echt geautomatiseerd, maar bij de weeskindjes vraagt het vaak nog heel wat energie. Ze tellen op hun vingers, met streepjes, met hun tenen, met potloden, met vanalles. Na enkele keren goed uitleggen merken we toch toch er wat vordering is. Hopelijk blijven we een evolutie zien tot het einde van onze stage periode. De kindjes zijn echt schatten! Zowel de minder goede als hele goeie rekenaars willen oefenen. Ze zijn echt gemotiveerd. Ze blijven om sommetjes vragen. 't Is wel niet altijd even gemakkelijk om met 3 of 4 kindjes tegelijkertijd bezig te zijn. Één kindje vraagt soms al een continue één op één begeleiding. We voelen echt dat we een meerwaarde kunnen betekenen hier. Op vlak van rekenen zitten veel kindjes achter. Sommigen hebben zelfs nog problemen met de getalbeelden, ze weten niet hoe ze een vier schrijven, de 7 staat in spiegelbeeld, 14 wordt 41 enzovoort. Om af te sluiten spelen we nog een chinese voetbal. De kindjes spelen dit echt graag. Drie tienermeisjes komen van school en passeren ons. Ze zijn heel erg gefascineerd door ons, ze prutsen in onze haren, aan onze vervellingen. 't Is wel grappig. Ze willen doodgraag op de foto met ons. Tijdens de middag gaan we opnieuw eten aan het riviertje wat verderop. 't Is super mooi weer. Al een tijdje geleden dat de zon nog zo lang geschenen heeft. We zorgen dat we goed zijn ingesmeerd want een tweede keer zo zwaar verbranden willen we niet! De drie tienermeisjes zitten ook aan de rivier, doen hun schooluniformen uit en spelen in het water. Als onze dag er ook had opgezeten zaten we ongetwijfeld ook in dat water! Maar helaas, nog een halve dag te gaan voor ons. In de namiddag nemen we nog een rekentestje af bij de kinderen om te zien hoe ver ze staan in wiskunde. Sommige leren we de getallen schrijven en zeggen in het engels. We sluiten af met “wolfy wolfy, what time is it?” In dit spelletje gaat één iemand vooraan staan, en alle andere kindjes staan meters achter deze persoon op een lijn. Ze roepen: wolfy wolfy what time is it, en dan roept het kindje vooraan vb 5 o'clock. Al de andere kindjes moeten dan 5 stappen naar voren zetten. Wanneer de wolf in plaats van een uur 'lunchtime' zegt moeten alle kinderen zo snel mogelijk weglopen. De wolf probeert iemand te vangen, en deze moet dan op zijn buurt voor wolfje spelen. De kindjes zijn er helemaal weg van. Ze blijven maar spelen! Dit spelletje is niet alleen fijn maar is op zijn beurt ook goed voor het tellen. In de namiddag gaan we nog even langs bij mr Mwansa waar we enveloppen en lolly's kopen (lekker!). Verder kopen we nog brood, tomaten en komkommer (waar hebben we dat nog gelezen?). We posten ook nog enkele brieven. 't Is nog altijd zalig weer. Warm zonnetje.

Dag 12 – dinsdag 17 februari
's Morgens komt Mr. Mwansa ons halen met zijn auto. Hij gaat samen met ons mee de weegschaal en de meter zoeken in het weeshuis om de kinderen te wegen en te meten. Het zijn hobbelige wegjes hier. Je moet een goede chauffeur zijn de duizenden putten te vermijden! 't Doet wel eens goed om de rit eens af te leggen in de auto. Eens we aankomen in het weeshuis gaan we op zoek naar de weegschaal. Wanneer Mr. Mwansa na verscheidene minuten de deur van het lokaaltje eindelijk open krijgt beginnen we te zoeken. Heel wat spinnen, stof en rommel bezet de ruimte. Onder een dikke stoflaag komt de weegschaal te voorschijn. Nog zo'n ouderwets ding dat waarschijnlijk enkele kilo's verkeerd weegt. Een meter vonden we niet. Mr. Mwansa ging er samen met enkele andere kinderen één kopen. Het was aan ons om de gegevens van vorig jaar te updaten. De kinderen waren gefascineerd door de weegschaal, ze drukten er met hun handen op, hun voeten, ze zetten er voorwerpen op, … Verder deden we in de voormiddag ook nog enkele spelletjes. Klapspelletjes, chinese pang pang, teambuilding spelletjes. 't Was fijn. De kindjes zijn enthousiast. Ze doen het graag. 's Middags gaan we alweer eten aan het riviertje. Verscheidene schoolkinderen passeren om de rivier over te steken. Terres en Johnny, twee weeskindjes, komen ons ook gezelschap houden. Ze zijn gefascineerd door het fototoestel. Ze blijven maar foto's trekken. 't Zijn twee schattigaards! In het rekenen zijn ze niet zo goed, maar ze zijn ooooh zooo koedjiewoedjie! In de namiddag gaan we met Mr. TeddY, de verzorger, een grote plank hout kopen die we morgen kunnen verven met bordverf. We zagen ze ter plaatse in één groot bord en vier kleintjes. Dit kunnen we dan gebruiken in het weeshuis om op te schrijven, tekenen, … De kindjes zullen er heel blij mee zijn. ' t Is heel warm. We zweten. 't Is vermoeiend zo een half uur wandelen in die brandende hitte. Maar we laten ons niet kennen! We keren terug naar het weeshuis om de houten panelen af te zetten en keren terug richting markt. Alweer 40 minuten onder weg. Amai onze benen! We voelen het wel. Eens thuis zijn we vermoeid. We zijn blij dat we ons wat kunnen verfrissen. Het doet goed. We eten wat. Op het menu staat rijst, boterhammen, komkommer en tomaat, soort van spaghetti met balletjes, mayonnaise. We komen niet om van de honger! Deze week mogen we echt niet klagen, genoeg eten doen we zeker! Na het eten besluiten we om nog een wandeling te maken. 't Is heerlijk zo in de natuur. We voelen enkele regendruppels en zien in de verte grote donderwolken. Enkele bliksems komen tevoorschijn en de donder laat zich ook horen. Na een halfuurtje besluiten we om weer te keren, nog voor de grote regenbui zich voordoet.

Algemene indrukken of opmerkingen:
Serenje is enorm mooi van natuur, amai! Genieten... mooie riviertjes, mooie bomen, vele maïsvelden, hoge grassprieten, mooie zonsondergangen, mooie spektakels van donder en bliksem, …
Nog steeds zijn we niet gewend aan het feit dat de Afrikaan hier links rijdt. Wanneer een auto of fiets nadert twijfelen we nog steeds naar welke kant we moeten lopen of springen.
Veel blanken zijn hier niet te vinden. Wanneer we er toch eens één zien hopen we alle drie dat hij of zij sociaal een gesprek begint of vriendelijk hallo zegt, maar dit gebeurt niet. In tegendeel. Er is geen enkele blanke (of toch bitter weinig) tot nu toe, die ook maar een blik werpt naar ons drie. Wij willen nieuwe vrienden maken!
Dorpsgekken zijn er hier ook... raar geklede mannen die rare praat brengen, ze bestaan ook hier in het verre Afrika!
De meeste mensen staren ons nog steeds raar aan... alsof blanken zo'n rare wezens zijn.
De meeste kleine kindjes kunnen het niet laten om “how are you” (spreek uit als hooowaaajoeee?) te roepen naar ons, hoewel we denken dat ze waarschijnlijk zelfs de betekenis zelf niet kennen. Wanneer we “Hello” terug zeggen, zeggen ze “fine”. De twee enige uitdrukkingen die ze hier kennen... 't Is wel schattig. Maar ik kan je verzekeren, na zo'n vermoeide werkdag kan de 1346ste “how are you” wel eens irritant zijn.
De 40min wandeling elke ochtend en avond naar en terug weg van het weeshuis begint af en toe ook wel eens uitzichtloos te worden, maar we gaan voor die stevige kuitspieren en smalle benen! Binnen 3 maand zien jullie ons niet meer lopen!
Bh's moeten ze hier dringend ook eens aanschaffen... 't Is niet altijd zo smakelijk om die twee dingen daar zo losjes te zien zwieren.
Deo wordt door de meesten ook niet gebruikt... geef ons toch maar onze zweetoksels van België. Aan die van de Zambianen geraken we maar niet gewoon. 't Is een apart geurtje.
Serenje is niet zo arm als we ons hadden voorgesteld. De huizen bij ons in straat zijn immens! En de meesten hebben een satelliet! In groot contrast met de kleren van de kinderen in het weeshuis (geen naad die nog aan elkaar hangt).
'The Muzungu's (Spreek uit als: 'moezoengoes') are coming!!!' Dit roepen de kinderen elke morgen fijn naar ons (naast Hellow, Howaaayoeee?) en betekent zoveel als: 'De blanken zijn op komst!. Ze zien ons allesinds graag komen.

Dag 13 – Woensdag 18 februari
Op het eerste zicht lijkt het een bewolkte dag te worden. Later in de middag beseffen we dat het precies één van de heetste dagen is hier Serenje. Rond 8 u verlaten we het guesthouse en trekken we richting weeshuis. De 40minuten wandeling is ok, 't doet wel deugd zo 's morgens. De sfeer opsnuiven op straat, op de markt, aan de kraampjes. We voelen ons hier thuis. En aangekomen in het weeshuis, beginnen we met wat spelletjes. De kindjes vinden het fijn om dikke berta, chinese pang pang en handklapspelletjes te spelen. Na een uurtje verven we de grote houten panelen die we gisteren gekocht hebben met bordverf. De kindjes kijken fascinerend toe. Ze vinden het spijtig dat ze zelf niet kunnen/mogen helpen (we wouden spaarzaam met het beetje verf omgaan). Bovendien zetten we onze rekenlessen verder met die kindjes die heel wat problemen ondervinden. 't Is niet altijd evident om alles eenvoudig uit te leggen. We proberen te werken met potloden of kaarten en leggen bijvoorbeeld groepjes van 5 en 7 om 5+7 uit te leggen. Het vraagt heel wat energie en een intensieve één-op-één begeleiding om de kindjes wat bij te brengen. 't Is helemaal niet evident en soms wel frustrerend wanneer het kindje nog steeds niet weet dat er 5 vingers aan één hand zitten! Mijn hand telt vandaag plots maar 4 vingers meer naar zeggen van ons klein rekenwonder! Maar we voelen wel dat we hier goed op onze plaats zitten en dat de kindjes en verzorgers appreciëren wat we voor hen doen! Zelfs diegenen die heel goed zijn in het rekenen klagen omdat zij geen oefeningetjes krijgen. Tijdens de middag eten we opnieuw aan het riviertje. Heerlijk. 't Is echt mooi weer, warm, heet. Het water is verfrissend. Verschillende passanten vragen ons vriendelijk “how are you” of wensen ons “a fine day, madame”. In de namiddag gaan we verder met de kindjes die moeilijkheden hebben met het schrijven en met de getalbeelden. We geven hen pre-schrijfoefeningen en oefenen met hen de cijfers van 0 tot 9. 't Is helemaal nog niet geautomatiseerd. Om een 7 te herkennen moeten eerst alle voorgaande cijfers worden opgezegd. Bovendien ziet een zeven eruit als een 7 in spiegelbeeld en nog eens omgedraaid, een 6 is een 9 en de 9 heeft zijn stokje aan de linkerkant. Laten we het dan maar niet hebben over cijfers boven de tien! Laat staan kommagetallen, hondertallen, duizendtallen... Zorgen voor later! 't Is wel fijn, we leren de kindjes echt iets bij. Wanneer ze op het einde van de sessie min of meer weten wat ze leren voelen we ons goed. In de late namiddag keren we naar huis. 't Is superwarm. We passeren nog eens aan de markt, kopen wat water en melk en gaan richting guesthouse. De elektriciteit is alweer uit! Voor de 3820283ste keer. Op zo'n vermoeide, warme, hete, zwetende dag kan het soms wel frustraties opwekken. We sussen ons met een stukje cake en een advocado. Wat later eten we een appel, de honger blijft en de elektriciteit blijft uit! We besluiten om een wandeling te maken. Er is nog heel veel leven op straat. Gezellig. 't Is ook tof om het thuisfront nog eens te horen via de telefoon! Alles lijkt zo ver weg, zo anders, zo niet Afrikaans. We missen het wel een beetje. Maar we voelen ons hier zeker goed! 't Is en wordt een mooi avontuur, een mooie ervaring. Een msn-gesprek met vrienden, een babbel met familie, lekker belgisch boerenkostig eten, tzou wel tof zijn, maar een echte nood is er nog niet. We kunnen nog zonder! Wat niet wil zeggen dat we jullie niet missen lieve Belgenvriendjes! Hopelijk hebben jullie het daar ook goed en missen jullie ons niet te veel. Oké, terug naar onze dag nu. Eens we terugkomen van de wandeling is de elektriciteit terug aan, halleloeja! We hadden enkele aardappelen in frietjes gesneden en die kunnen we nu eindelijk bakken. Mmmmm... Lekker, belgisch!!! Omkomen van de honger doen we zeker niet! We bereiden nog wat voor aan het ganzenbord (of eigenlijk snakebord dat we ervan gemaakt hebben) dat we morgen gaan spelen met de kindjes. 't Staat vooral in functie van rekenen. 't Wordt wel tof. Het lijkt dat we vandaag wat later dan anders in onze nest zullen kruipen. We hebben de internetstick van Kenny geleend dus sffs wordt het nog eens leuk jullie reacties lezen! We moeten ook nog wat voorbereiden voor onze uitstap van dit weekend. We gaan naar Kasanka, een nationaal park. Spannend! Eindelijk beestjes zien. We kijken er naar uit. Tot hoors, tofferds! De musungu's groeten jullie!